„Ostatnią rzeczą, którą usłyszałem, był głos moich dzieci bawiących się, a potem wszystko zgasło. Kiedy otworzyłem oczy, pomyślałem, że straciłem wzrok. Nie mogłem nic zobaczyć. Nie mogłem już słyszeć ich głosów. Sprawdziłem, czy moja żona żyje. Jej plecy i nogi były złamane, ale żyła. Włączyłem światło w telefonie i próbowałem znaleźć dzieci. Moja trzyletnia córka Julia wołała do mnie spod gruzów: 'Baba, Baba, gdzie jesteś?' Zabrałem ją w bezpieczne miejsce, a potem wróciłem po mojego drugiego syna Kareema. Miał poważny uraz głowy. Był w transie. Cały czas powtarzał: 'Przepraszam, Mamo. Proszę, nie obwiniaj mnie. Przepraszam.' Kiedy przyniosłem ich do szpitala, odmówiłem, aby moi koledzy zajmowali się ich ranami. Zająłem się nimi sam. Zrobiłem opatrunki. Usunąłem szwy. Chciałem, żeby poczuli: 'Nasz tata się nami opiekuje, może wciąż może nas chronić. Może wciąż jest naszym bohaterem.' Jesteśmy w porządku, chyba. Moja żona jest teraz na wózku inwalidzkim; nie może chodzić. Więc jestem opiekunem wszystkich. Rany dzieci goją się powoli. Ale jest duży problem z ich mózgami. Nie mogą dobrze jeść, nie mogą dobrze mówić. Julia wciąż budzi się w nocy i krzyczy. Za każdym razem, gdy słyszy rakietę, zaczyna drżeć i płakać. Zwykłem jej mówić: 'Nie martw się. Nie celują w nas.' To mit, który wszyscy w Gazie mówimy naszym dzieciom. Ale to już nie działa; ona wie, że to kłamstwo. Staram się trzymać razem, żeby wciąż mogły mnie widzieć jako swojego bohatera. Ale nie, nie jestem teraz silny. Jestem słaby. Nie jem dobrze. Zwykłem nosić lepsze ubrania. Nie jest dobrze. Jest tyle strachu. Strachu, że nigdy się nie wyzdrowieją. Jeśli będzie kolejny atak, nawet blisko nas, stracą rozum. Rozumiesz mnie? I mam tyle winy, bo to ja jestem powodem, dla którego zostaliśmy. Mieliśmy szansę opuścić Gazę, rok temu. Ale odmówiłem. Bo kocham mój naród. Kocham moich pacjentów, więc zdecydowałem się zostać. Ale żałuję tego wszystkiego. Moje dzieci miały prawo żyć swoim życiem. Nie tym życiem, które dla nich wybrałem. Nie jest dobrze. Nie poradziłem sobie z moimi dziećmi. Nie uratowałem ich ani nie ochroniłem. Kiedyś byliśmy piękną rodziną. Ale teraz, nie wiem.” ------------------------------------ Dr Ahmed Seyam jest chirurgiem w @MSF_USA. Jego historia jest częścią serii, którą robię o palestyńskim personelu Lekarzy bez Granic w Gazie.