“Het laatste wat ik hoorde was de stem van mijn kinderen die aan het spelen waren, toen alles zwart werd. Toen ik mijn ogen opende, dacht ik dat ik blind was geworden. Ik kon niets zien. Ik kon hun stemmen niet meer horen. Ik controleerde of mijn vrouw nog leefde. Haar rug en benen waren gebroken, maar ze leefde. Dus ik zette het licht van mijn telefoon aan en probeerde de kinderen te vinden. Mijn driejarige dochter Julia riep naar me vanuit de puinhopen: ‘Baba, Baba, waar ben je?’ Ik droeg haar naar een veilige plek en ging toen terug voor mijn tweede zoon Kareem. Hij had ernstige hoofdtrauma. Hij was in een trance. Hij bleef zeggen: ‘Het spijt me Mama. Alsjeblieft, beschuldig me niet. Het spijt me.’ Toen ik ze naar het ziekenhuis bracht, weigerde ik mijn collega's hun verwondingen te laten behandelen. Ik deed het alleen. Ik deed het verband. Ik verwijderde de hechtingen. Ik wilde dat ze voelden: ‘Onze papa zorgt voor ons, misschien kan hij ons nog steeds beschermen. Misschien is hij nog steeds onze held.’ We doen het goed, denk ik. Mijn vrouw zit nu in een rolstoel; ze kan niet lopen. Dus ik ben ieders verzorger. De wonden van de kinderen genezen langzaam. Maar er is een groot probleem met hun hersenen. Ze kunnen niet goed eten, kunnen niet goed praten. Julia wordt nog steeds 's nachts wakker en schreeuwt. Elke keer als ze een raket hoort, begint ze te trillen en te huilen. Ik zei altijd tegen haar: ‘Maak je geen zorgen. Ze richten zich niet op ons.’ Het is een mythe die we allemaal in Gaza onze kinderen vertellen. Maar het werkt niet meer; ze weet dat het een leugen is. Ik probeer mezelf bij elkaar te houden, zodat ze me nog steeds als hun held kunnen zien. Maar nee, ik ben nu niet sterk. Ik ben zwak. Ik eet niet goed. Ik droeg vroeger betere kleren. Het gaat niet goed met me. Er is zoveel angst. Angst dat ze nooit zullen herstellen. Als er weer een aanval is, zelfs dichtbij ons, zullen ze hun verstand verliezen. Begrijp je me? En ik heb zoveel schuld, omdat ik de reden ben dat we zijn gebleven. We hadden een kans om Gaza te verlaten, een jaar geleden. Maar ik weigerde. Omdat ik van mijn mensen hou. Ik hou van mijn patiënten, dus koos ik ervoor om te blijven. Maar ik heb er spijt van. Mijn kinderen hadden het recht om hun leven te leven. Niet dit leven dat ik voor hen heb gekozen. Ik ben niet oké. Ik heb het niet goed gedaan met mijn kinderen. Ik heb ze niet gered of beschermd. We waren vroeger een mooie familie. Maar nu weet ik het niet meer.” ------------------------------------ Dr. Ahmed Seyam is een chirurg bij @MSF_USA. Zijn verhaal maakt deel uit van een serie die ik maak over het Palestijnse personeel van Artsen zonder Grenzen in Gaza.