We leven door een brede en gesynchroniseerde inflatie van activa. Goud blijft stijgen ondanks de hoge reële rendementen, en de staatsbalansen zijn tot historische extremen uitgerekt. De wereldeconomie draait nu op schuldmonetarisatie en liquiditeitscycli die niet langer productieve groei weerspiegelen, alleen de traagheid van eerdere excessen. Prijzen stijgen niet omdat er waarde wordt gecreëerd, maar omdat de noemer is vernietigd. Wanneer geld zijn betekenis verliest, lijkt alles wat erin geprijsd is te bloeien. Dat is het niet. Deze cycli eindigen nooit stilletjes. Ze ontrafelen zich door crisis: wanbetalingen, inflatie, of erger. De les van de geschiedenis is altijd dezelfde. Wanneer excessen het systeem worden, wordt de ineenstorting de reset. Hopelijk niet in ons leven.