Een snelle, off-the-record opmerking: ik denk dat jouw Hoofdstuk 2 erg goed is en een geweldige job doet in het schetsen van de problemen waarmee China wordt geconfronteerd, maar ik zou je willen waarschuwen voor de bewering dat China liegt over de BBP-groei. Ik denk niet dat ze liegen, maar eerder een definitie van BBP gebruiken die is ontworpen om te functioneren in economieën met strikte begrotingsbeperkingen, en die betekenisloos kan worden in economieën met zachte begrotingsbeperkingen. In het eerste geval komt slechte investering voor, en voegt meer toe aan het BBP dan het creëert in echte economische waarde. Maar de investeerder gaat uiteindelijk failliet en zijn winsten worden negatief naarmate zijn slechte investering wordt afgeschreven. In dat geval wordt wat eerder onterecht aan het BBP is toegevoegd, afgetrokken, zodat over relatief korte periodes van tijd, slechte investeringen geen cumulatief effect hebben op de BBP-groei. Maar in landen zoals China, waar een groot deel van de economie opereert onder zachte begrotingen (d.w.z. jouw systematische slechte investering wordt niet gedisciplineerd door faillissement omdat lokale overheden banken kunnen dwingen om krediet naar jou te blijven sturen), kan slechte investering blijven bijdragen aan de BBP-berekening voor een lange tijd zonder een moment van afrekening, hoewel alleen zolang de schulden kunnen worden herfinancierd. Om het in boekhoudkundige termen te zeggen, dwingen strikte begrotingen je uiteindelijk om investeringsverliezen als kosten te erkennen, ongeacht hoe graag je dat niet wilt doen, maar zachte begrotingen stellen je in staat om die verliezen te kapitaliseren in plaats van ze als kosten te boeken, en dit stelt je in staat om zowel te doen alsof jouw activa veel meer waard zijn dan ze werkelijk zijn als dat jouw winsten hoger zijn dan ze werkelijk zijn. Omdat winsten worden geteld als onderdeel van de BBP-groei (zoals ze zouden moeten zijn, als de winsten echt zijn), door jouw investeringsverliezen niet te erkennen, voeg je meer toe aan het BBP dan je anders zou doen. Dit spel kan doorgaan zolang je de gekapitaliseerde verliezen in de vorm van stijgende schulden kunt herfinancieren, omdat het feit dat jouw activa niet genoeg genereren om jouw schulden te bedienen verborgen kan worden door de "dienstverlening" van de schulden met nieuwe schulden, maar dit vereist natuurlijk een versnelling van de schulden groei. Dat is het probleem: zodra je jouw schulden niet langer kunt laten groeien, of je besluit om de schulden in te perken, kan het spel niet langer werken, en al die eerder gekapitaliseerde verliezen moeten nu worden erkend, hetzij snel (d.w.z. in de vorm van een crisis) of langzaam (in de vorm van "verloren decennia"). Je zou kunnen beweren dat het onderscheid tussen het faken van BBP en het gebruiken van een ongeschikte maatstaf voor BBP een klein verschil is, maar het heeft belangrijke implicaties. Wanneer mensen beweren dat China een echt economisch probleem heeft, en het verbergt dat door te liegen over de BBP-gegevens, kunnen de Chinezen het oneens zijn als ze geloven dat ze niet liegen, maar het BBP op dezelfde manier berekenen als de VS en iedereen. Ik denk dat het nuttiger is om te beargumenteren dat hoewel hun BBP-berekeningen "correct" zijn in de zin dat ze de beste praktijken in kapitalistische economieën weerspiegelen, omdat deze economieën opereren onder strikte begrotingsbeperkingen, ze een correctiemechanisme voor de BBP-gegevens bevatten dat niet werkt in China. De Chinezen liegen niet over het BBP, maar gebruiken het onjuist om de echte economische groei te meten. Ik ben blij om te discussiëren.