《Observaties van Kinderen in China en de VS》 "Geef een verklaring" "... maar je moet een verklaring geven." "Zeg alsjeblieft niets tegen mijn ouders." "Denk na over hoe je ouders over jou zouden zeggen." Een keer zat ik met een date te klagen over mansplaining (wat verwijst naar mannen die vrouwen op een ongepaste manier alles uitleggen, wat in het Chinees misschien dicht bij 'papa-achtige' komt) en ik probeerde hem het concept "geef een verklaring" uit te leggen, en realiseerde me dat deze zin in de Chinese context overal aanwezig is, maar in de Engelse wereld geen goede vertaling heeft. "Je verschuldigt me een verklaring" "Kun je ...(wat je hebt gedaan) rechtvaardigen" is in het Engels een sterke emotionele beschuldiging, wat betekent dat je de grens hebt overschreden, een fout hebt gemaakt en daarvoor verantwoordelijk moet zijn. In de Chinese context is "geef een verklaring" echter vaak een alledaagse en vanzelfsprekende aanwezigheid; het is niet omdat je iets verkeerd hebt gedaan, maar omdat je alles wat je doet aan anderen moet uitleggen. Het is niet om je te begrijpen, maar om te bevestigen of je "onder controle" bent. Zelfs als je gewoon van studie wilt veranderen, naar een andere stad wilt verhuizen of later wilt trouwen. Het klinkt als een soort verantwoordelijkheidsgevoel, maar het is eigenlijk een vervreemdende discipline van individuele vrijheid binnen de Oost-Aziatische collectieve autoritarisme. Deze impliciete sociale KPI van "geef een verklaring" is overal aanwezig, van verre familieleden tot HRBP-collega's en ex-vriendinnen, in allerlei relaties. Net zoals kinderen geen keuze hebben over hun geboorte, zijn niet alle ouders geschikt om ouders te zijn. Maar de sociale rol van ouders wordt van nature bijna onbeperkte absolute macht gegeven, vooral in de Oost-Aziatische samenleving. Wanneer we gewend raken aan het feit dat we elke stap moeten "verklaren", verliezen we geleidelijk het recht op "geen uitleg nodig". En elk moment dat we het recht op "geen uitleg nodig" verliezen, verzwakt eigenlijk ons gevoel van agency in de wereld en onze eigen subjectiviteit. Volwassenen die een gebrek aan subjectiviteit hebben, zijn er grofweg in twee vormen: de ene soort is altijd bezig met interne zelfvertelling, "Ik doe dit omdat ik (ouders/vrouw/bazin/bedrijf)..." "Ik had geen keuze..." De onderliggende logica is om te ontsnappen aan echte keuzes vanuit het perspectief van "ik ben..." De andere soort vraagt zonder onderscheid om uitleg van anderen, en vraagt vaak "Waarom geef je geen verklaring?" "Wat betekent het dat je het niet zegt?" Deze mensen hebben geen gevoel van grenzen omdat hun eigen grenzen tijdens het opgroeien nooit gerespecteerd zijn. Deze twee verschillende vormen van persoonlijkheidsuitdrukking komen eigenlijk voort uit een vergelijkbaar verleden: ze zijn niet toegestaan om alleen voor zichzelf te leven. Werkelijke vrijheid is niet wat je kunt doen, maar dat je niet hoeft uit te leggen waarom je het doet. Het proces van volwassen worden is misschien wel de overgang van "constant anderen verklaringen geven" naar "beginnen jezelf te verklaren". Er is een Engels woord dat ik geweldig vind, genaamd "Unfuckablewith". Het betekent niet dat je niemand moet beledigen, maar dat je eindelijk in je hart rustig kunt zeggen: "Ik heb geen begrip nodig voor wat ik doe, en ik hoef niemand een verklaring te geven." In het Chinees zou dat ongeveer zijn: "Wat gaat jou dat aan?" "Wat gaat mij dat aan?" 🤣 Ik wens iedereen een fijn weekend. Laten we proberen om de "Observaties" wekelijks te publiceren.

voeg toe: mansplaining is in veel gevallen een vorm van seksuele onderdrukking, "geef een verklaring, man" is daar nog meer een voorbeeld van, bij deze ter kennisgeving 😭