Volg een domein waar je van houdt, maar word tegelijkertijd zo ongelooflijk technisch vaardig in wiskunde/programmeren dat je het op een innovatieve manier kunt toepassen in jouw interessegebied. Diepe domeinexpertise plus buitenaardse technische vaardigheden betekent veel interessant/belonend werk om te doen.

“Overhelping” is een pathologie van de overbetrokken ouder/tutor. “Wacht even! Weet je het zeker? Laten we die stap dubbelchecken voordat je verdergaat.” Als je zulke dingen zegt terwijl je student een probleem oplost, dan help je waarschijnlijk te veel. @exojason en ik zien dit soort dingen de hele tijd. Geleide instructie betekent niet dat je elke keer moet ingrijpen als een student op het punt staat een fout te maken. Je laat ze een specifieke vaardigheid oefenen en je geeft ze feedback op elke poging, maar je bestuurt ze niet op afstand door al hun pogingen heen. Wanneer je altijd ingrijpt om te voorkomen dat je student fouten maakt, bescherm je ze niet echt tegen fouten. Ze maken fouten en jij beschermt ze alleen tegen de gevolgen. Dat is om verschillende redenen slecht: 1. Ze leren nooit van hun fouten. Momentane negatieve emoties zijn kritische signalen die de hersenen stimuleren om zich aan te passen en de prestaties te verbeteren. 2. Ze leren zelfs niet *hoe* ze van fouten moeten leren. Ze leren nooit hoe ze hun werk kunnen vergelijken met de oplossing en uitzoeken wat er misging. 3. Ze ontwikkelen nooit emotionele tolerantie voor fouten. Ze ontwikkelen nooit het vermogen om een fout te verteren en ervan te herstellen. 4. Als de student werkt aan een adaptief systeem, misleid je het om te geloven dat de student klaar is om verder te gaan. Als het systeem geen nauwkeurige informatie ontvangt over het prestatieniveau van de student, weet het niet wanneer het moet remmen en meer oefening moet bieden. 5. Als de student naar meer geavanceerd materiaal wordt verplaatst omdat je hun prestaties kunstmatig hebt verhoogd, dan zullen ze het moeilijk hebben en niet verder kunnen zonder jouw hulp. Het ondermijnt het hele doel van adaptief leren.

De visie voor versie 2.0 van het gespreid herhalingssysteem van @_MathAcademy_: rekening houden met en het ontmoedigen van referentievertrouwen. Gespreide herhaling is "wacht"-heffen en referentiemateriaal is je spotter. Als je spotter je moest helpen om het gewicht omhoog te krijgen, heb je de herhaling niet voltooid, en het gewicht (“wacht”) zou niet verhoogd moeten worden alsof je dat wel had gedaan. We moeten leerlingen coachen naar het juiste proces terwijl ze zich bezighouden met herhalingen van retrieval practice. Net zoals een spotter alleen zou moeten ingrijpen met de minimale hoeveelheid hulp nadat je je meest intense inspanning hebt geleverd om het gewicht zelf op te tillen, zou je alleen kort moeten terugkijken naar referentiemateriaal nadat je je best hebt gedaan om te herinneren. Open nooit, nooit, NOOIT een uitgewerkt voorbeeld naast een probleem en transcribeer de stappen. Als je dat doet, laat je je spotter het gewicht voor je tillen. Het maakt niet uit hoe vaak het gewicht omhoog en omlaag gaat als jij niet degene bent die het heft. Je doel is om de hoeveelheid gewicht die je zelf kunt tillen te verhogen, niet om schijven op de stang te stapelen en te doen alsof je een powerlifter bent terwijl je spotter het voor je tilt. TLDR: Ons huidige gespreid herhalingssysteem vertrouwt op het eerste-orde signaal: nauwkeurigheid. In de toekomst zullen we hogere-orde signalen incorporeren: referentievertrouwen (tweede-orde) en timing (derde-orde).