Slechts een paar blokken van de heldere lijnen van de digitale landgoederen van de crypto-elite, ligt er een hoop afgedankte meme-munten die in de donkere hoeken van het internet drijven. Geen enkele persoon heeft ze allemaal gemaakt. De hoop is een collectieve inspanning, dag na dag toegevoegd door de talloze onwetende handelaren van de grote speculatieve snelweg. Daar waar de datafarms zoemen en de oude messageboards vergaan, is er geen enkel spoor van blijvendheid, alleen de vage echo van de laatste transactie en de geest van een andere liquiditeitspool die opdroogt. Bij de glanzende metaverse-villa van de miljardair, waar zijn tokens stilletjes rendement opleveren en de bots in de gaten houden, ligt deze kleine hoop digitale rommel in de wildernis van vergeten blockchains. Het is er allemaal omdat dit specifieke stuk van het web "één klik verwijderd" is van het launchpad. Tientallen handelaren worden elke ochtend wakker, scrollen door hun feeds, minten een meme-munt, kopen, posten, en tegen de tijd dat ze door die korte uitbarsting van euforie heen zijn, hebben ze hun token aan de kant gegooid met 65 transacties per seconde. Elke munt belandt in dezelfde onzichtbare greppel, kort opvlammen voordat ze vervagen in de aarde van het internet. Als je door dat stuk digitale grond dwaalt, merk je misschien een paar details op die anderen over het hoofd zien. Er is niet slechts één hoop. Er zijn er twee. De eerste is dichter bij de beurzen, vol met munten genoemd naar honden, kikkers en politici. Je kunt zien dat deze snel zijn gemint, gekocht door degenen die een hit wilden voor het ontbijt. Verderop vind je een andere hoop, vol met vreemdere munten, de munten genoemd naar inside jokes, half-vergeten evenementen of obscure anime. Deze tokens werden iets langer vastgehouden, misschien door de langzamere menigte, de nachtelijke handelaren met goedkope bier naast het toetsenbord, degenen die wilden geloven in het volgende grote verhaal voor het slapengaan. Hoewel ik niet het type ben dat het internet controleert op financiële rommel, vind ik mezelf soms door het wrak te graven, een beetje digitale archeologie te doen. Ik betwijfel of de miljardairs deze munten ooit zelf aanraken, of als ze dat doen, betwijfel ik of ze ze ooit lang vasthouden. Hun portefeuilles, net als hun supercars, worden regelmatig schoongemaakt door stille, onzichtbare handen. Hun meme-exposure is waarschijnlijk een gespreksonderwerp, geen overtuiging. Voor zover ik weet, zijn hun "gedecentraliseerde landgoederen" niets meer dan belastingparken en speculatieve kunstgalerijen voor algoritmes. Overpeinzend over de ins en outs van hun leven, dwaal ik door een andere Discord, een ander launchpad. De moderators zijn op hun eigen manier vriendelijk, hun schermen gloeien in het blauwe licht van de herinnering aan de bullmarkt. Ze spreken over liquiditeit als predikers, en elke paar minuten verschijnt er weer een token uit het niets, hopend op een kort moment van licht voordat het zich voegt bij de hoop aan de kant van de digitale weg. En daar zit ik, kijkend naar de vloed, probeer het ritme ervan te begrijpen. Want er is iets stilletjes menselijks in al deze ruis, iets eerlijks aan de herhaling, de opkomst en ondergang van aandacht, de manier waarop elke kleine uitbarsting van geloof flikkert, vervaagt en een spoor achterlaat. Ergens in die hoop, denk ik, is er nog steeds een verhaal dat het waard is om vast te houden.