Wanneer ik denk aan waarom de meer melancholische gevoelens mijn kunst beïnvloeden, keer ik vaak terug naar iets dat Rebecca Solnit schreef in haar essay, The Blue of Distance: "We behandelen verlangen als een probleem dat opgelost moet worden, richten ons op wat verlangen is en focussen op dat iets en hoe we het kunnen verwerven in plaats van op de aard en de sensatie van verlangen, hoewel het vaak de afstand tussen ons en het object van verlangen is die de ruimte ertussen vult met het blauw van verlangen. Ik vraag me soms af of het met een kleine aanpassing van perspectief als een sensatie op zichzelf gekoesterd zou kunnen worden, aangezien het net zo inherent is aan de menselijke conditie als blauw aan afstand? Als je over de afstand kunt kijken zonder deze te willen verkleinen, als je je verlangen kunt bezitten op dezelfde manier als je de schoonheid van dat blauw bezit dat nooit bezeten kan worden? Want iets van dit verlangen zal, net als het blauw van afstand, alleen worden verplaatst, niet verlicht, door verwerving en aankomst, net zoals de bergen niet meer blauw zijn wanneer je er tussenin aankomt en het blauw in plaats daarvan de volgende tint geeft. Hierin schuilt de mysterie van waarom tragedies mooier zijn dan komedies en waarom we een enorme vreugde ervaren in de droefheid van bepaalde liedjes en verhalen. Iets is altijd ver weg." Als kunstenaars geloof ik dat we al instinctief afgestemd zijn op het idee dat verlangen, afwezigheid en verdriet geen symptomen zijn die verholpen moeten worden, maar manieren van zijn die gevoeld moeten worden. Net als bij elk soort gevoel, heeft verdriet de kracht om ons uit te breiden, om te bevestigen dat we voelen en dat we bestaan. Het wijst op wat niet van ons kan worden afgenomen, zelfs als het paradoxaal een reflectie is van ons verlangen, onze wens naar dingen die we nooit kunnen hebben. Zeggen "maak geen verdrietige kunst omdat het niet zal verkopen" is zowel kunst als waarom we kunst maken verkeerd begrijpen. Ik wilde geen kunst creëren om me aan de markten aan te passen. Mijn kunst en stijl is geen marketingstrategie. Ik creëer om me gezien te voelen, om anderen te getuigen die zich misschien hetzelfde voelen, en om het onzegbare te transformeren en te spreken. Kunst maken die donker, verdrietig of melancholisch is, is niet slechts een esthetiek die verpakt moet worden in een product in de hoop dat het aan een muur wordt gehangen of in een grootboek wordt opgesloten. Het is een radicale vorm van eerlijkheid. Het is mij die zegt dat ik besta. Het was nooit onze taak om verteerbaar te zijn. Kunstenaars hebben altijd tegen de normen van onze tijd gerebelleerd. Durf een van hen te zijn. Durf kunst te maken die met jou resoneert; kunst die jou getuigt, zelfs als het ongemakkelijk is. Vooral als het ongemakkelijk is.