Dyskusja na temat gospodarki w kształcie K była już wielokrotnie omawiana, ale to, co zauważyłem, to to, że to nie jest gospodarka w kształcie K. To jest dynamika gospodarki lokalnej w porównaniu do gospodarki globalnej. Facet, który kupił penthouse za 50 milionów w Nowym Jorku, to ten sam facet, który kupił bungalow za 50 milionów w Singapurze, który kupił willę za 50 milionów w Sydney. Ludzie, którzy odnoszą sukcesy, to obywatele globalni, a to jest około 100-200 tysięcy ludzi na całym świecie. Ludzie, którzy pracują w gospodarce lokalnej, nawet jeśli dobrze zarabiają, tj. 500-1 miliona rocznie - to nie ci, o których ludzie narzekają, że kupują kondominia za 20 milionów dolarów, podczas gdy nie mogą sobie pozwolić na zakupy spożywcze. Goldman mówi, że około 40% pracowników zarabiających powyżej 500 tysięcy rocznie w USA żyje od wypłaty do wypłaty. To nie jest kwestia nierówności 1% czy w wielu przypadkach nawet 0,1%, to klasa globalna 0,01%. Musimy myśleć bardziej globalnie, jeśli chodzi o sprawy finansowe, to nie jest temat tylko dla USA, Kanady, Wielkiej Brytanii itd. Nie wiem dokładnie, jaki jest kluczowy punkt tego tweeta, ale czułem się zobowiązany, ponieważ myślę, że to pomocne, nawet psychologicznie, aby zdać sobie sprawę, że wzorce w sposobach, w jakie myślimy o gospodarce każdego kraju, są niepoprawne i zbyt zamknięte. Nawet politycznie wśród młodszych pokoleń zauważasz, że ludzie w Kanadzie, Europie, Australii, a nawet w Azji wiedzą więcej o tym, co dzieje się w polityce USA niż w swoim własnym kraju - w pewnym sensie wiemy, że niektóre wybory są naprawdę wyborami globalnymi, ale jeśli chodzi o sprawy finansowe, nie rozważamy wystarczająco, jak się one łączą.