Nagle masz 30 lat. I czas zaczyna płynąć inaczej. Przyjaciele nie odchodzą... po prostu się oddalają. Czat grupowy milknie. Spotkania zamieniają się w "powinniśmy to zrobić wkrótce". Tygodnie zamieniają się w miesiące i jakoś wydaje się to normalne. Zdrowie przestaje być opcjonalne. Zauważasz to w swoim śnie, energii, regeneracji. Wciąż możesz imprezować, wciąż możesz mówić tak, wciąż możesz to robić, ale twoje ciało wystawia rachunek na następne kilka dni. Kiedy miałeś 20 lat, szybko wracałeś do formy. Teraz musisz to zaplanować. Twoi dziadkowie zaczynają odchodzić. Twoi rodzice zaczynają się starzeć. Wspomnienia, które kiedyś były wyraźne, zaczynają się zacierać i łapiesz się na tym, że życzysz sobie, abyś zwolnił, gdy życie było prostsze. Gdy wolność oznaczała czas, a nie pieniądze. Teraz jest presja: aby robić to, co najlepsze dla siebie. Aby wybrać właściwą drogę. Każda decyzja wydaje się cięższa, ponieważ ryzyko nagle staje się realne. Czujesz, że czas ci ucieka... chociaż logicznie wiesz, że tak nie jest. Masz więcej mądrości, więcej perspektywy, więcej doświadczenia, ale z tym wiąże się zwiększony strach... strach przed utratą, strach przed złym wyborem, strach przed zmarnowaniem tego, a jednak jest też poczucie spokoju wokół tego wszystkiego. Bo nagle masz 30 lat i zdajesz sobie sprawę, że celem nie jest już pośpiech, ale zbudowanie życia, które naprawdę dobrze się żyje i na które będziesz patrzeć z dumą i szczęściem.