Plotseling ben je 30. En de tijd begint anders te bewegen. Vrienden vallen niet uit elkaar... ze drijven gewoon uit elkaar. Groepschats worden stil. Bijpraten verandert in "we moeten dit snel doen." Weken worden maanden en op de een of andere manier voelt het normaal. Gezondheid is niet langer optioneel. Je merkt het aan je slaap, je energie, je herstel. Je kunt nog steeds feesten, nog steeds ja zeggen, nog steeds doorgaan, maar je lichaam stuurt de rekening voor de komende dagen. Toen je 20 was, herstelde je snel. Nu plan je ervoor. Je grootouders beginnen te overlijden. Je ouders beginnen ouder te worden. Herinneringen die ooit scherp aanvoelden beginnen te vervagen en je betrapt jezelf erop dat je wenst dat je langzamer was gegaan toen het leven eenvoudiger was. Toen vrijheid tijd betekende, niet geld. Er is nu druk: om te doen wat het beste voor je is. Om het juiste pad te kiezen. Elke beslissing voelt zwaarder omdat risico ineens echt aanvoelt. Je hebt het gevoel dat je tijd tekortkomt... ook al weet je logisch gezien dat dat niet zo is. Je hebt meer wijsheid, meer perspectief, meer ervaring, maar daarmee komt ook een grotere angst... angst om te verliezen, angst om de verkeerde keuze te maken, angst om het te verspillen en toch is er ook een gevoel van kalmte om alles heen. Want plotseling ben je 30 en besef je dat het doel niet meer is om te haasten, maar om een leven op te bouwen dat daadwerkelijk goed voelt om in te leven en waar je met trots en geluk op terug kunt kijken.