Ik vertrouw mijn vrienden om mijn werk in stukken te scheuren... Wanneer ik hen om feedback vraag, zullen ze me niet geruststellen, er zullen geen valse beleefdheden of leugentjes om bestwil zijn, er zal alleen het werk zijn. Het werk met al zijn fouten en glorieën, het werk met een onderliggend gebrek dat vereist dat hele secties opnieuw worden opgebouwd en herwerkt, het werk dat wat kleine verfijning nodig heeft, het werk dat ze persoonlijk niet leuk vinden maar begrijpen als een facet van vakmanschap en concept. Natuurlijk kunnen we het oneens zijn over de ernst van sommige van die fouten, een van ons kan geloven dat de kerngevoelens van het werk beter worden gecommuniceerd in het ene lettertype dan in het andere, we kunnen heen en weer gaan over een rationale, debatterend over de helderheid in het eindresultaat. Maar we praten, en dat is het belangrijkste, we richten ons op het werk, we ontmantelen het, zodat we het beter kunnen begrijpen, en als het nodig is, het anders kunnen herbouwen. We staan open voor de discussie en zijn bereid eraan deel te nemen, zelfs wanneer het ongemakkelijk is. Ik voel me zeer gelukkig om zulke vrienden te hebben, en heb geprobeerd hetzelfde soort vriend voor anderen te zijn. Maar er is een addertje onder het gras dat ik heb ontdekt, niet iedereen wil echt dat je hen feedback geeft wanneer ze erom vragen. Ze willen de beleefdheden, de valse glorie en de over het hoofd geziene fouten. Ze zijn niet in staat om moeilijke vragen over hun eigen werk te stellen, dus vallen zij (en vaak het werk) natuurlijk onder zulke vragen. Nu moet je me niet verkeerd begrijpen, we hebben allemaal af en toe een beetje hype nodig, de wereld duwt ons veel te vaak naar beneden om geen vrienden te hebben die ons weer helpen op te staan, ik zeg niet dat je geen momenten kunt hebben waarop je gewoon wilt dat iemand je vertelt dat je het geweldig doet. Echter, op de lange termijn, als je wilt voorkomen dat je zo vaak zo ver naar beneden wordt gedrukt, is het begrijpen waarom en hoe je valt een noodzakelijke, zij het ongemakkelijke, stap in die richting. Het belang van blootstelling aan en deelname aan deze kritiek is iets dat ik vaak in deze ruimte heb herhaald. Tijdens mijn studie grafisch ontwerp was de allereerste opdracht die we op de universiteit hadden om op die eerste dag met een stuk werk te komen (de opdracht was simpelweg een A3 kunstwerk gericht op een cirkel). Aanvankelijk dachten we dat het gewoon een standaard "laten we zien wie de e-mail heeft gelezen en welke programma's jullie allemaal kunnen gebruiken" type opdracht was. Maar we werden in feite verdeeld in groepen van 10, gerangschikt in een cirkel en verteld om onze stippen aan elkaar te presenteren, en vervolgens de persoon tegenover ons te bekritiseren. Nu ben ik een sociaal ongemakkelijk persoon in de beste tijden, dus dit als mijn allereerste universitaire ervaring (buiten het overmatig drinken het weekend daarvoor) was verdomd eng om het maar blunt te zeggen. Maar we stonden allemaal op gelijke voet, en er was niet echt een ontsnappingsoptie, dus gingen we rond de cirkel. Sommige mensen stonden op hun standpunt ondanks dat iedereen het erover eens was dat hun idee niet had gewerkt, sommige mensen maakten excuses voor het afdrukken op A4 in plaats van A3, sommige gingen met de klappen om en gingen verder, een meisje zei met alle ernst "je begrijpt het gewoon niet". Maar naarmate de oefening vorderde, voelde ik dat de meeste van ons de waarde hiervan en de noodzaak ervan realiseerden. Als je een idee niet kunt verdedigen voor een stel medestudenten, hoe ga je dat kunstwerk dan aan je docenten presenteren, laat staan aan een echte klant. We gingen door deze "blootstellingstherapie" zoals het was, omdat het vermogen om het werk te depersonaliseren, het met harde en zachte ogen te bekijken, er vragen over te stellen, van vitaal belang is voor grafisch ontwerp. Maar eerlijk gezegd voel ik dat het van vitaal belang is voor elke langdurige kunstpraktijk als geheel, wat meer is, ik denk dat het een kernprincipe is van een gezonde kunstbeweging of bredere ruimte. Kijk, ik begrijp het, niemand wil horen dat hun huis aan het instorten is, maar negeren of ruziën met de constructeur zal het feit niet veranderen dat het herstelwerk nodig heeft, en misschien als je eerder bereid was geweest om om hun mening te vragen, het werk niet zo uitgebreid of moeilijk zou zijn geweest. Dus ga op zoek naar kunstenaars in de ruimte die je respecteert en die een bepaalde medium of conceptuele link met je werk delen, die je een geïnformeerde mening kunnen geven. Ik zeg niet dat je hun woord als evangelie moet aannemen, in feite kunnen de vragen die ze over je werk stellen je vertrouwen in de beslissingen die je hebt genomen gewoon versterken, maar je weet het niet tenzij iemand vraagt. O, en oefen met het stellen van deze vragen over je werk en dat van anderen, hoe meer je dingen uit elkaar haalt, hoe meer je begrijpt hoe ze samenkomen. Kortom, vind goede vrienden, met scherpe ogen, doordachte tongen en open oren. - Dank aan @exchgART en @bonk_inu Art Masters voor het helpen bouwen van een betere kunstruimte.