To się stało. Grok poprawia moje własne pisanie: jest bardziej zwięzłe, bardziej bystre, bardziej urokliwe, z bardziej zróżnicowanym słownictwem. Testuję to od miesięcy – porównując moje oryginały z sugerowanymi poprawkami Groka. W tym momencie uczenie maszynowe postępuje tak szybko, że wydaje się, że przeszliśmy przez ten przerażający zakręt. Sumienie pisarza powstrzymuje mnie przed zaakceptowaniem wersji, chociaż rozumiem pokusę. Zaczynam czuć się tak, jak musieli czuć się szachiści, gdy komputer wygrał. Możesz zrezygnować z gry lub możesz uczyć się od mistrza. To jest ogromny problem. Jeśli 20 procent tego, co czytasz, to teraz AI, wzrośnie to do połowy, a potem do 90 procent, zanim rok się skończy. Problem w tym, że to znacznie poprawi kulturę literacką. Maszyny są po prostu lepsze. Ale to naprawdę rodzi pytanie: czy pozostaną jakiekolwiek ludzkie pisarze? I jak możemy to rozpoznać? Jedynym, co to teraz powstrzymuje, jest sumienie pisarza i desperacka chęć zachowania poczucia ludzkiej godności. Mówiąc za siebie, zobowiązuję się do następującego. Nic, co nosi moje nazwisko, nie jest autorstwa AI. Czy nauczyłem się z jego umiejętności? Zaczynam to robić teraz, będąc świadomym poważnych zagrożeń związanych z oddawaniem kreatywnych mocy nie-ludzkiemu bytowi. Część mnie nienawidzi tej rzeczy, ale część mnie po prostu stoi w zachwycie nad jej mocą.

Inny fascynujący aspekt: jeśli to deprecjonuje pisanie, to podnosi wartość mówienia, zwłaszcza spontanicznej i nieprzygotowanej erudycji. To samo stanie się dowodem na to, co jest prawdziwe. Co ciekawe, wydaje się, że to właśnie się dzieje. Nigdy nie byłem przekonany do stylu podcastów, ale powiem to: wkraczamy w erę, w której jest on bardziej ceniony niż proza. Widzę, dlaczego.

Nie mam wątpliwości, że skrybowie poważnie nienawidzili ruchomej czcionki i wielu przysięgło, że będą trzymać się starej wiary. Czy to jest miejsce, w którym się znajduję, gdy gromadzę się wokół prawdziwego pisania.