Een van mijn vroegste ontmoetingen met NFT's kwam voort uit een zin in een interview: "Mijn werken zullen uiteindelijk eindigen in de iconische collecties van digitale kunst." Toen kon ik niet begrijpen hoe iemand zo kalm in de toekomst van iets kon kijken dat nauwelijks bestond. Maar dat vertrouwen bleef lange tijd bij me. Naarmate de tijd verstreek, merkte ik dat mijn eigen denken veranderde. Niet omdat we plotseling meer bewijs kregen — dat deden we niet. Maar de richting voelt nu duidelijker: digitale kunst wordt geleidelijk een onderdeel van de bredere kunstgeschiedenis, geen tijdelijke anomalie. Ik denk vaak aan oversaturatie. Ja, de stroom is enorm. Ja, het is onmogelijk om alles te zien. Maar dat gebeurt elke keer wanneer een nieuw artistiek medium verschijnt. De snelheid neemt toe, het volume groeit, de omgeving wordt chaotisch — maar waarde verzamelt zich nog steeds rond degenen die met betekenis werken, niet met kwantiteit. Voor mij is digitale kunst geen vervanging en geen revolutie omwille van verstoring. Het is simpelweg de volgende stap in een lange lijn van artistieke media. En ik begin te voelen dat we niet door een "tijdelijk experiment" leven, maar in de vroege stadia van iets dat uiteindelijk deel zal uitmaken van het culturele landschap. En misschien is het vreemdste deel de stille zekerheid dat alles in die richting beweegt.