"Ik ben Big Joe. 58. Langeafstand vrachtwagenchauffeur. Rijd al 34 jaar met 18-wielers. Slaap in mijn cabine. Eet bij tankstations. Praat op de CB-radio om wakker te blijven. Een eenzame baan. Maar iemand moet de spullen van Amerika verplaatsen. Twee jaar geleden, rijd ik door Nebraska. 2 uur 's nachts. Zie een auto aan de kant staan. Gevarenlichten aan. Vrouw staat buiten. Ziet er bang uit. Ik stopte. Ze trok zich terug toen ze me zag. Ik ben 1,93 m, 127 kilo, vol tattoos. Ik snap het. "Mevrouw, ik stop niet om u pijn te doen. Ik stop om te helpen. Wat is er aan de hand?" Haar auto was kapot. Telefoon dood. Ze was daar al drie uur. Niemand stopte. "Waar ga je heen?" "Ziekenhuis. Omaha. Mijn dochter ligt in een spoedoperatie. Ik moet daarheen." Geen aarzeling. "Stap in. Ik breng je." "In jouw vrachtwagen?" "Veiligste voertuig op deze snelweg." Ze aarzelde. Toen stapte ze in. Ik reed 96 kilometer om haar te helpen. Kreeg haar op tijd daar. Ze omhelsde me stevig. "Niemand stopt meer," huilde ze. "Dank je dat je me zag." Ging weer de weg op. Kon niet stoppen met erover na te denken. Ging op de CB. Vertelde andere vrachtwagenchauffeurs. "We zien alles hierbuiten. We moeten iets doen." Startte een code. "Code Engel" noemen we het. Wanneer vrachtwagenchauffeurs iemand zien die pech heeft, gestrand is, in de problemen zit, stoppen we. We helpen. Het woord verspreidde zich. Vrachtwagenchauffeurs in het hele land sloten zich aan. Vorig jaar hielpen we 1.200 mensen. Dode accu's. Geen brandstof. Medische noodgevallen. Slachtoffers van huiselijk geweld die ontsnapten. Weglopers die veilige transport naar opvanghuizen nodig hadden. We hebben nu een netwerk. Vrachtwagenchauffeurs, CB-radio, tankstations. Iemand heeft hulp nodig? We mobiliseren. Redden zes levens vorig jaar. Mensen die in gevaarlijke plekken pech hadden. Diabetici in crisis. Een ontvoeringsslachtoffer dat we zagen en meldden. Maar hier is mijn favoriete verhaal. Vorige maand was ik bij een tankstation. Een jonge jongen benadert me. Misschien 19. Bang. "Ben jij Big Joe?" "Ja." "Weet je hoe je in een vrachtwagen moet rijden?" Zijn ogen vulden zich met tranen. "Zou je me helpen?" "Dat is wat we doen." Ik ging niet naar San Francisco. Maar ik kreeg hem bij een vrachtwagenchauffeur die dat wel deed. Zij bracht hem de rest van de weg. Hij heeft het gehaald. Veilig. Nu zijn er 4.000 vrachtwagenchauffeurs in Code Engel. We hebben een app. Dispatcher. Hulpbronnen. Het nieuws noemde ons "Bewakers van de Snelweg." Maar we zijn gewoon vrachtwagenchauffeurs. Die doen wat goed is. Die vrouw in Nebraska? Haar dochter overleefde de operatie. Ze stuurt me elk jaar kerstkaarten. Het kind dat ik hielp? Hij zit nu op de universiteit. Studeert sociale arbeid. Zegt dat hij mensen wil helpen die onzichtbaar zijn, zoals vrachtwagenchauffeurs hem hielpen. Ik ben Big Joe. Ik rijd een vrachtwagen. Slaap op parkeerplaatsen. Ruik naar diesel. Maar ik heb iets geleerd. De eenzaamste wegen zijn waar mensen de meeste hulp nodig hebben. En de engste uitziende mensen zijn soms degenen die stoppen. Dus morgen, als je pech hebt, als je gestrand bent, als je van iets slechts wegloopt, Kijk naar de vrachtwagens. We kijken. We luisteren. We kunnen ruw lijken. Maar we brengen je thuis. Want de snelweg hoeft niet eenzaam te zijn. Niet als 4.000 vrachtwagenchauffeurs weigeren voorbij mensen in problemen te rijden." . Laat dit verhaal meer harten bereiken.... . Ai-afbeelding is alleen voor demonstratiedoeleinden. . Door Grace Jenkins

Mijn vriendin denkt dat ik dit verzin. Ben ik de enige die zich herinnert dat je een tankstation binnenreed en nooit de pomp aanraakte? Een man in uniform kwam naar buiten, pompte je benzine en schrobde de insecten van je voorruit terwijl je daar gewoon zat te luisteren naar de radio?

Mijn buurman is 84 en heeft vorig jaar zijn vrouw verloren. Hij heeft geen kinderen en ik merkte dat hij stopte met koken en zijn lichten nauwelijks aanstak. Hij vervaagde gewoon. Dus nu, elke avond als ik avondeten kook voor mijn gezin, maak ik een extra bord en breng het naar hem toe. We zitten 20 minuten op zijn veranda en praten gewoon. Hij vertelde me gisteren dat onze kleine gesprekken de enige reden zijn dat hij uit bed komt. Het kost me niets behalve wat eten en tijd, maar het betekent de wereld voor hem.