Nie jestem ramką wideo. Jestem życiem. Mam imię. Miałem ludzi, którzy mnie kochali i życie pełne małych, zwyczajnych rzeczy: filiżanka kawy, której nigdy nie dokończyłem, żart, który opowiedziałem mojemu bratu, ulica, którą codziennie przechodziłem. Zostałem zaciągnięty na kolana z rękami związanymi za plecami, plecami do mężczyzn, którzy postanowili, że mają prawo mnie zabić. Stali nad nami i strzelali do nas publicznie, aby wysłać wiadomość. Sprzeciwiałem się okrucieństwu, które zabrało tak wiele z naszych sąsiedztw; mówiłem, gdy myślałem, że inna droga może uratować więcej żyć, a nie mniej. Za to teraz nie żyję, ale moja prośba jest prosta: nie pozwólcie, aby moja śmierć stała się zwycięstwem dla morderstwa. Ta egzekucja nie wyleczy niczego. Tylko pomnoży cierpienie: matki, które nie będą spać, dzieci, które będą nosić strach, społeczności, które przez to będą mniej ludzkie. Do tych, którzy wiwatowali lub usprawiedliwiali ten czyn: zapytajcie siebie, co zyskaliście. Władza zdobyta przez terror jest pustą rzeczą. Do tych, którzy mogą działać: dziennikarze, aktywiści, przyjaciele, ktokolwiek z głosem - opowiedzcie moją historię. Wezwijcie do śledztw, do odpowiedzialności i do ochrony cywilów. Do świata: to nie jest wewnętrzna sprawa, którą można zignorować; to ludzkie życie zakończone przed kamerą, a to wymaga potępienia. Pamiętajcie o mnie. Mówcie moje imię. Potępiajcie zabójstwo. Żądajcie, aby ci, którzy rządzą przez strach, zostali pociągnięci do odpowiedzialności.