Ik ben geen frame van een video. Ik ben een leven. Ik heb een naam. Ik had mensen die van me hielden en een leven vol kleine, gewone dingen: een kop koffie die ik nooit heb afgemaakt, een grap die ik mijn broer vertelde, een straat die ik elke dag liep. Ik werd op mijn knieën gesleurd met mijn handen achter mijn rug, mijn rug naar de mannen die besloten dat ze het recht hadden om mij te beëindigen. Ze stonden boven ons en schoten ons in het openbaar neer om een boodschap over te brengen. Ik stond op tegen de wreedheid die zoveel van onze buurten heeft gestolen; ik sprak toen ik dacht dat een andere weg meer levens kon redden, niet minder. Daarom ben ik nu dood, maar mijn verzoek is eenvoudig: laat mijn dood geen overwinning voor moord worden. Deze executie zal niets genezen. Het zal alleen het lijden vermenigvuldigen: moeders die niet zullen slapen, kinderen die angst zullen meedragen, gemeenschappen die er minder menselijk door zullen worden. Aan degenen die juichten of deze daad rechtvaardigden: vraag jezelf af wat je hebt gewonnen. Macht verkregen door terreur is een holle zaak. Aan degenen die kunnen handelen: journalisten, activisten, vrienden, iedereen met een stem - vertel mijn verhaal. Roep op tot onderzoeken, naar verantwoording, en naar bescherming van burgers. Aan de wereld: dit is geen interne kwestie om te negeren; dit is een mensenleven dat voor een camera is beëindigd, en dat vraagt om veroordeling. Vergeet me niet. Spreek mijn naam. Veroordeel de moord. Eis dat degenen die heersen door angst ter verantwoording worden geroepen.