ochtend overpeinzingen. Ik herinner me nog dat mijn vader oud werd. Het voelde snel, ook al was het dat niet. We hadden allemaal deze interne hopium "Hij komt altijd weer uit het ziekenhuis" tot de dag dat hij dat niet deed. Dit gaat echter niet over hem. Het gaat over hoe ongeduldig ik vroeger met hem was. Een stap vooruit lopen. Frustratie voelen over zijn selectieve geheugen. Toen hij weg was, veranderden al die momenten van ongeduld in verdriet waar ik nog steeds mee zit en mee worstel. En nu ben ik hier, kijkend naar mijn hond die net zo snel oud wordt. Hij is bijna 14 en frustreert me enorm. Geen van de recente chaos in het leven is zijn schuld. Het is waarschijnlijk stressvoller voor hem dan voor mij. Maar ik merk dat ik toch weer in ongeduld verval wanneer hij eigenlijk geduld nodig heeft. (Moeilijk als hij 3 keer in 2 dagen in huis heeft gepist.) Hoe leren we lessen? Ik dacht dat ik deze al geleerd had... en toch ben ik hier.