het vermogen om nabijheid te tolereren is een onderschatte relatievaardigheid. Iedereen denkt dat ze het willen, maar veel mensen zijn er doodsbang voor en kiezen specifiek partners met wie ze nooit emotioneel dichtbij kunnen zijn, waardoor constante ambivalentie ontstaat. Werkelijke nabijheid voelt vernietigend aan en kan veel moeite kosten om vast te houden.

op een bepaalde manier is het hele punt van een relatie het opgeven van je autonomie, wat per definitie ongemakkelijk is. en ik denk dat de uitdaging is om iemand te vinden waarbij de compromis eigenlijk expansief lijkt in plaats van contractief.

Echt van iemand houden is als je hart buiten je lichaam rondloopt en doet wat het wil. Hoe kan dat niet een zekere mate van angst veroorzaken lol