Jaren geleden las ik dit boek van een vrouwelijke arts, een kinderarts, die tientallen jaren geneeskunde had beoefend en een kind zonder de hulp van een kinderopvang opvoedde. Ze zei dat toen zij en haar man hun dochter kregen, ze niet dachten dat ze haar medische praktijk moest opgeven, dus bouwden ze een klein kamertje met een mooi raam op kantoor waar de baby kon spelen en slapen gedurende de dag en mama in en uit kon gaan om patiënten te zien. Ze gaf zelfs les aan huis vanuit daar toen de dochter ouder werd. Ik weet zeker dat er in de loop der jaren andere dingen waren waar ze omheen moesten werken, maar ik herinner me dat ik dacht dat het hebben van je baby elke dag bij je op het werk, in een mooi kamertje met een groot raam, de perfecte situatie klonk. Een droom, echt waar. Ik denk dat dit leven haalbaarder is dan het lijkt.