Films zoals "Nanjing Photo Studio" ga ik niet kijken. Wat ik zoek in films is entertainment, ontspanning, onbekende verhaallijnen of artistieke waarde, en tijdverdrijf. En bij dit soort films ken ik de verhaallijnen al uit mijn hoofd, waarom zou ik geld uitgeven voor een ticket? Ik ben me volledig bewust van hun sentimentele technieken en verwachte effecten. Als iemand die geschiedenis, menselijkheid en politiek begrijpt, kunnen deze artistieke bewerkingen me niet raken. Ik heb alle documentaires over de Nanjing-massaker gezien, zowel door Chinezen als door buitenlanders gemaakt. Geschiedenis bestaat objectief en niemand kan dat ontkennen. Natuurlijk heb ik ook een hekel aan dubbele standaarden. Wanneer Joden "Schindler's List" maken, wordt het op handen gedragen, en niemand zegt dat het haateducatie is; maar als Chinezen films over Nanjing maken, krijgen ze meteen een etiket opgeplakt? Hebben de Japanners niet ook films over Hiroshima en Nagasaki gemaakt? Elke natie heeft zijn eigen geschiedenis en de behoeften van de huidige heersers. Vanuit een ander perspectief, tijdens de huwelijksperiode tussen China en Japan in de vorige eeuw, waren films van Takakura Ken in China een groot succes, en Japanse cultuur, het Japanse volk en de Japanse regering hadden een heel ander imago in de harten van de mensen. Hoe zit dat? Betekent het dat naarmate de tijd verstrijkt, de haat dieper wordt? Of wisten jullie voorouders toen niet van de nationale schande? Geschiedenis is een meisje dat zich laat versieren; we hoeven alleen maar helder en wakker te zijn.