Ik was tiener, alleen, en stapte de maatschappij binnen. Van jongs af aan heeft niemand me geleerd hoe te overleven in de maatschappij. Mijn ouders hebben me al vroeg in de steek gelaten. Ik ben opgegroeid bij mijn tante, als een slaaf, en heb veel geleden. Ik ben dankbaar voor hun onderdak, maar mijn hele kindertijd, was het of boerenwerk, of zwaar werk, geen enkele dag rust, geen moment om op adem te komen. Wanneer ik de zware oogst droeg, die niet bij mijn leeftijd paste, voorbij het huis van de buren — ook kinderen uit de bergen, zij konden in de tuin rennen en spelen, terwijl ik, zelfs maar een blik werpen, al door mijn oom werd uitgescholden. Een keer, toen ik het vuur aanstak om rijst te stomen, riep ik hem om te komen eten voordat de rijst gaar was, toen hij de deksel oplichtte en zag dat de rijst nog niet gaar was, ren ik meteen naar de kookplaat om het vuur aan te steken, maar hij kwam en begon me hard te schoppen, behandelde me als een hond. Ik wist dat hij al lang niet blij was dat ik zijn eten at. Ik ben dankbaar dat ze me een dak boven mijn hoofd gaven, maar als ik terugdenk aan mijn kindertijd, voel ik alleen verstikking, verstikking, verstokking als de dood. Alleen door onophoudelijk te werken, kon ik in de tochtige zolder, op een bed dat op een hondenhok leek, enkele maaltijden krijgen waarbij ik al een blik van afkeuring kreeg als ik groenten wilde opscheppen. Ik heb talloze keren willen in opstand komen, willen ontsnappen, willen terugkeren naar dat lege huis van mezelf. Zelfs al was ik alleen, het zou beter zijn dan onder de hoede van anderen. Maar ik durfde het nooit uit te spreken. Ik mis mijn ouders, maar haat ze ook intens. Ik heb nooit geweten, hoe het is om door ouders geliefd te worden. Toen ik volwassen werd, begon ik mijn tante langzaam te begrijpen. In het platteland, hoe meer mensen, hoe meer monden. Als ik niet hard werkte, werd ik haar lastige last. Vrouwen hebben altijd geen status. Mijn oom zou me verachten, zou scheiden willen. Om ervoor te zorgen dat ik "met recht kon blijven", moest ze me nog harder laten werken — zo zijn we in een vicieuze cirkel beland. Onder de felle zon, blijf onkruid wieden, zei ze: "Als het onkruid dood is, is het effect goed." Bij wind en regen, blijf onkruid wieden, zei ze: "Het is koel, werk meer, straks komt de zon en wordt het onaangenaam." …… In mijn twintig, bereikte ik financiële vrijheid. Het gezin van mijn tante kwam me niet uitbuiten, maar andere verwanten kwamen — die me nooit een maaltijd, een cent, of een bezorgd woord gaven, kwamen allemaal huilen over hun armoede en vroegen om geld. Sommigen hebben bijna tien jaar geleend, en hebben tot nu toe niet terugbetaald, alsof het nooit gebeurd is. Pas later realiseerde ik me: waarom mensen, zodra ze rijk worden, moeten leren "de arme verwanten te snijden". Voor ons, die van de onderkant omhoog klimmen, is de eerste goudstaaf, het meest waardevolle eerste vuur, het belangrijkste productiemiddel, maar mijn levensstartkapitaal, werd door deze zogenaamde verwanten, met recht en zonder schaamte, als hun eigendom geclaimd.

Vanwege vakbonden, vanwege verenigingen, vanwege hun eigen belangen, en vanwege deze verouderde organisaties die uit Europa en de VS zijn overgekomen, leidt dit tot een anti-overheid monopolie. In het vasteland van China zijn veiligheid, stabiliteit en harmonie belangrijker dan alles, en geen enkele vakbond of vereniging kan daar iets aan veranderen.

Kinderen zijn de krasloten van de armen.