Bijna alles over hoe we enterprise softwareproducten bouwen verandert momenteel. Jarenlang, wanneer je SaaS-producten bouwde, was je hele ontwerpfocus hoe een gebruiker met het systeem zou interageren om hun taak te voltooien, alleen of samen. Nu zijn veel van de kernontwerpproblemen meer gericht op hoe de gebruiker met AI-agenten zal samenwerken om deze taak uit te voeren. Dit verandert de vragen in hoe de gebruiker AI-agenten zal instellen, implementeren, orkestreren of context zal bieden om werk uit te voeren, en vervolgens hun werk zal beoordelen en integreren. Gebeurd dit in een bestaande UI? Doe je dit via chat? Is het via een takenlijst of wachtrij? Is het via een workflowbouwer? Beschrijf je het als een agent of produceer je gewoon de specifieke uitkomst die de klant wil? Je kunt de vroege verschillen nu al zien in de AI-coderingsruimte, waar een debat gaande is tussen de IDE, terminal, web UI, of gewoon het gebruik van Slack. In alle gevallen lijkt één ding duidelijk: in veel opzichten wordt software voor de gebruiker richtinggevend eenvoudiger. De knoppen, schakelaars, en componenten die nodig zijn voor mensen om taken uit te voeren zijn minder noodzakelijk in een wereld van AI-agenten. De API's voor deze mogelijkheden zijn nog steeds belangrijk voor de AI-agenten om te gebruiken (dus ze verdwijnen niet), maar ze worden voornamelijk op de achtergrond benut. En wanneer ze uiteindelijk voor de gebruiker verschijnen, is het meer voor geavanceerde gebruikssituaties, foutafhandeling of het beoordelingsproces, in plaats van de gebruikelijke activiteit. We bevinden ons in de meest interessante periode van softwareontwerp die we ooit hebben meegemaakt. We moeten tegelijkertijd ontwerpen voor gebruikers en autonome agenten. En we zijn pas in de beginfase van hoe dat eruit ziet.