Avrupa gezimi hüzünle düşünmeye devam ediyorum. Her şeyin ekonomik uyum başarısızlığının aşağısında, o başarısızlık ise medeniyetin çöküşünün aşağısında olduğu hissi var. Avrupa'daki yarı iletken endüstrisi eskiden sağlam bir oyuncuydu. Şimdi her şirketin giderek daha belirsiz değer zinciri bölümlerinde canlarını kurtarıyormuş gibi hissediliyordu. Endüstriyel hava yastığı cipsleri falan benzeri. Dünyanın geri kalanı her şeyi düşük düğümlü dijitallere koymaya çalışırken, Avrupalılar Ar-Ge bütçesinden yoksun ve bu yüzden belirsiz bir süreçte bir niş açmaya çalışıyorlar. Çinliler onları canlı canlı yiyor. Avrupalıların rekabetçi kalacak teknik gücü yok, Çinlilerin ölçek kurmak için sahip olduğu endüstriyel güc de yok. Ve bunun sonrasında, yaşam kalitesi açıkça düşüyor. Şehirleri tamamen yerinden çıkmış hissediyor, sosyal yardım devletinden alıp alan oyalanan göçmenlerle dolu, refah devletleri ise artık ekonomik büyüme tarafından desteklenmiyor. Paris ve Milano banliyölerinde GERÇEK yasaklanma bölgeleri var, New York'un iddia ettiği gibi değil. Avrupa ruhunda bir şeyler ölmüş gibi hissediyor ve ellerini kaldırıp kaba sıfır büyüme sosyalizmine boyun eğdiler, geriye kalan tek endüstri turizm. Belki savaş sonrası bir halsizlikti. Dünyayı yönetmekten kültürlü Tayland'a nasıl geçebilirsiniz? Anlamıyorum.