Nie spotykam zbyt wielu TIM-ów w codziennym życiu, ale właśnie zobaczyłem dwa w ciągu kilku minut od siebie - ogromnego TIM-a w topie na ramiączkach i szmince na siłowni, a następnie kolejnego w kapeluszu kowbojskim, mini spódniczce i topie odsłaniającym mocno wytatuowany plecy na chodniku tuż przed siłownią. Nie odczuwam odruchu wstrętu ani strachu na widok takich ludzi i czuję tę samą podstawową pobłażliwość, jaką większość ludzi przyzwyczajonych do życia w dużych miastach odczuwa wobec publicznego wyrażania prywatnej ekscentryczności. Gdyby to miało pozostać formą prywatnej ekscentryczności - a może tak właśnie jest dla tych TIM-ów lub nawet większości TIM-ów - nie myślałbym o tym temacie ani nie obchodziłoby mnie to wcale. To wytwarzanie fałszywego ruchu na rzecz praw obywatelskich, który nawraca dzieci i stara się wyrządzić im dożywotnie krzywdy poprzez oszukańcze twierdzenia o medycznej konieczności i ratowaniu życia w imieniu tego, co mogło i powinno pozostać po prostu formą prywatnej ekscentryczności, sprawia, że to jest coś, czym należy się zająć i pokonać.