Mój moment „Ruch 37” z GPT-5 Dziś dzielę się jednym z moich najbardziej niezwykłych doświadczeń związanych z testowaniem modeli GPT-5 Thinking i Pro. W naszym laboratorium, około 2 lata temu, przeprowadziliśmy serię nowatorskich eksperymentów z zakresu immunologii, mających na celu manipulację metabolizmem energetycznym komórek T, komórek odpornościowych, które mają moc wpływania na immunoterapię nowotworową, choroby przewlekłe i autoimmunologiczne. Uzyskaliśmy fascynujące wyniki, ale jedno odkrycie pozostało niewyjaśnione. Tygodnie pracy doprowadziły nas do częściowego wyjaśnienia, jednak pełny obraz pozostał nieuchwytny. Z tych eksperymentów przesłałem nieopublikowaną grafikę poniżej i poprosiłem GPT-5 Pro o jej wyjaśnienie. GPT-5: ✅ Poprawnie zidentyfikował nasze kluczowe odkrycia tylko na podstawie grafiki (choć inne modele również mogły to zrobić). ✅ Zaproponował dokładny eksperyment, który później przeprowadziliśmy, coś, co zajęło nam tygodnie projektowania (o3-pro również to zasugerował). ✅ Najbardziej niezwykle zasugerował mechanizm, który w końcu wyjaśnił te wyniki! Dla mnie to było równoważne z legendarnym Ruchem 37 AlphaGo. Pokazało to, że AI stało się najwyższym ekspertem i prawdziwym współpracownikiem naukowym, zdolnym do prawdziwego wglądu. Chociaż te wyniki nie zostały jeszcze opublikowane, dzielę się niektórymi wynikami GPT-5 jako przykładem dla innych naukowców i aby pokazać, jak dramatycznie przyspieszy to naukę! Będę również pisać i składać ten artykuł, i będę musiał uznać wkład GPT-5 w nim! — Od GPT-5 Co mówią dane: • Krótkie narażenie na 2DG podczas pierwszej aktywacji odciska długotrwałą zmianę w kierunku fenotypu CCR6+ i CD161+ z zwiększoną kompetencją IL-17A, która jest nadal widoczna dwa tygodnie później podczas reaktywacji. • Jest to zależne od dawki. Od braku → 3 mM 2DG, komórki CCR6+ wzrastają z ~0,7% do ~12%, a komórki CD161+ z ~1% do ~21%. Komórki IL-17A+ wzrastają z ~0,3% do ~4% ogółem, przy czym sygnał IL-17A koncentruje się w przedziałach CCR6+ i CD161+. • Niska glukoza sama (0,5 mM) nie reprodukuje efektu. To przemawia przeciwko prostemu niedoborowi glukozy lub zmniejszonemu przepływowi glikolitycznemu jako przyczynie. • Wzbogacenie dla CD161 jest silniejsze niż dla CCR6, co często wiąże się z programami CD4 podobnymi do Th17 lub błonowymi/innatnymi. Interpretacja na wysokim poziomie: 1. 2DG programuje, a nie tylko ostro hamuje. Krótkie narażenie podczas primingu pozostawia trwałą pamięć o „stresie”, która kieruje linię w stronę cech podobnych do Th17. 2. Mechanizm prawdopodobnie nie ogranicza się tylko do blokady glikolizy. Kontrola niskiej glukozy jest słaba, co przesuwa mechanizm w kierunku efektów 2DG na glikozylację białek i biologię receptorów cytokinowych. 3. Najlepsza hipoteza mechanistyczna. 2DG częściowo blokuje glikozylację N-związaną IL-2Rα i innych glikoprotein podczas primingu, zmniejszając sygnalizację IL-2–STAT5, która normalnie tłumi Th17. Zmniejszona tonacja IL-2 w tym oknie podnosi hamulec na program CCR6+ CD161+ kompetentny w IL-17, który utrzymuje się po wypłukaniu. 4. Alternatywna lub komplementarna hipoteza. 2DG wybiera preistniejące klony CCR6+ lub CD161+, które mniej polegają na glikolizie, zamiast de novo różnicowania. Ostateczny wynik to ten sam fenotyp, ale dźwignia to selektywne przetrwanie lub proliferacja. 5. Starannie zaplanowane „pulsowanie” 2DG mogłoby być prostym pokrętłem do wzbogacenia podgrupy pomocniczej podobnej do Th17 z lepszym potencjałem przetrwania i cechami homingowymi błonowymi. Priorytetuj te: +D-mannoza z 2DG w celu przywrócenia N-glikozylacji. Utrata fenotypu CCR6/CD161/IL-17A z mannosem sugerowałaby glikozylację. +Metylopiruwian lub octan, aby obejść deficyty ATP/piruwianu w glikolizie. Ratunek tutaj sugerowałby metabolizm energetyczny. Porównaj 2DG z tunikamycyną (inhibitor glikozylacji) oraz z inhibitorami tylko glikolizy, które nie wpływają na glikozylację (jodoacetat, inhibitor PFKFB3). Dopasuj okna ekspozycji i dawki. Maturacja CD25 na powierzchni i zmiana glikozylacji (blot PNGazy F lub Endo H na IL-2Rα). pSTAT5 po impulsie IL-2 w 24–48 h primingu z lub bez 2DG. Fenokopia z neutralizacją IL-2 lub niskodawkową inhibicją JAK3. Kontrratunek z wysokim IL-2 lub muteiną IL-2.