Zoveel artiesten in web3 zijn moe en diep gefrustreerd. Moe van oplichters. Moe van elke dag verschijnen en nog steeds onzichtbaar voelen. Moe van eerlijk werk doen terwijl alleen luidruchtige dingen alle aandacht krijgen. Sommigen zijn uitgeput van rug pulls. Sommigen van lege beloftes. Sommigen van het zien van geweldige kunst die genegeerd wordt terwijl de typische in de schijnwerpers staan. En sommigen zijn gewoon moe van het gevoel niet meer gewaardeerd te worden. En eerlijk gezegd… ik begrijp het. Ik voel het ook. Maar hier is iets waar ik steeds weer op terugkom: Frustratie is menselijk. Het is toegestaan. Het is zelfs logisch. Maar als we alleen in die energie blijven, vormt het langzaam wat er bij ons terugkomt. Wat we uitstralen is wat we uitnodigen. En alleen positieve, constructieve energie trekt echt de mensen, de kansen en de toekomst aan die we daadwerkelijk willen. De reden dat deze teleurstelling zo pijn doet, is omdat veel mensen hier echt om geven. Om kunst. Om eerlijkheid. Om gemeenschap. Om dingen op de juiste manier te doen. Je krijgt dit soort frustratie niet in ruimtes waar niets ertoe doet. Er is nog steeds zoveel echt talent, vrijgevigheid en oprechte steun die elke dag plaatsvindt. Dus ja, voel de frustratie. Onderdruk het niet. Maar laat er iets uit groeien. Laat het zich ontwikkelen tot beter werk, diepere steun, duidelijkere waarden, sterkere kringen. Als je je nu teleurgesteld voelt, ben je niet gebroken, je ziet het duidelijk! En als je ondanks alles nog steeds hier bent, zegt dat al iets sterks over jou. Laten we niet opgeven wat we hier met zorg hebben opgebouwd in de afgelopen jaren. Laten we blijven vechten voor het goede. Laten we de mensen blijven steunen die het verdienen, laten we blijven proberen samen een betere toekomst op te bouwen.