Het "feel-good" therapie-industrieel complex dat Vivid terecht aanklaagt, reduceert onderwerpen tot consumenten. Psychoanalyse behoort echter tot een tragische antropologie. Het gelooft niet dat gevoelens de waarheid vertellen. Het gelooft niet dat goedheid aangeboren is. Het gelooft niet dat heelheid natuurlijk is. Het gelooft niet dat de omgeving zich moet aanpassen aan jouw behoeften. En het gelooft absoluut niet dat iemand genezen wordt door "afstemming op verlangen." Wat het herintroduceert—gebrek, ambivalentie, conflict, plicht, grenzen en ondoorzichtigheid—zijn de minimale voorwaarden om mens te zijn in een door machines gebouwde omgeving. Het zal de hyperrealiteit niet oplossen, maar het kan je misschien beschermen tegen het levend verorberd worden door die hyperrealiteit.