Psychotherapie is statistisch gezien het meest linkse beroep en produceert regelmatig mensen met een revolutionaire bias ten opzichte van de wereld. Vreemd genoeg volgt de tweede niet echt uit de eerste. Therapeuten zijn over het algemeen links omdat ze structurele denkers zijn, maar ze zijn geweldig in het buitenhouden van hun politiek tijdens de sessie. De reden dat mensen uit therapie komen met een tegen-culturele mindset is omdat therapie fundamenteel anti-plicht, anti-"zou moeten" is. Er is een naïeve overtuiging in de goedheid van de mensheid, dat we een natuurlijke aantrekkingskracht hebben naar heelheid met onze omgevingen waar onze gevoelens ons automatisch naartoe wijzen. Dit was zeer inspirerend en begrijpelijk in de jaren '70, maar totaal belachelijk in de hyperrealistische jaren '20. Corporaties hebben 50 jaar besteed aan het inrichten van de omgeving van de gemiddelde persoon tot een muur-tot-muur hyperverslavingsmachine. Als je "gewoon doet wat goed voelt" zul je jezelf genieten in een ondervoed, ideologisch vervormd, voor altijd alleen, neon-verlichte gooncave. Je zult gelijk hebben over relaties, over afhankelijkheid, over hoe je familie je zou moeten behandelen, over hoe de wereld je zou moeten laten voelen. Je omgeving zal perfect aansluiten bij je behoeften, vrij van alles wat je herinnert aan je afhankelijkheid van het offer van normale, fatsoenlijke mensen die redelijke beperkingen op hun gedrag accepteren als de prijs van beschaving. Alles zal goed voelen en niets zal iets betekenen. Je zult eindelijk geluk hebben bereikt, en het zal het ergste zijn wat je ooit is overkomen.

Nieuw onderzoek van Anthropic: Tekenen van introspectie in LLM's. Kunnen taalmodellen hun eigen interne gedachten herkennen? Of verzinnen ze gewoon plausibele antwoorden wanneer ze ernaar worden gevraagd? We vonden bewijs voor oprechte—hoewel beperkte—introspectieve capaciteiten in Claude.