Ik herinner me dat ik eerder een zeer dikke vriend had, die ernstige leververvetting had. Na elke dag met de fiets naar het werk te rijden, verdween zijn ernstige leververvetting zelfs. GPT heeft er wat onderzoek naar gedaan, en het is best interessant: De lever wordt beschouwd als het enige echte regeneratieve orgaan van het menselijk lichaam, een uiterst ingenieuze evolutieontwerp. De belangrijkste cellen in de lever worden hepatocyten genoemd. Het grootste verschil tussen deze cellen en die van andere organen is dat ze opnieuw de celcyclus kunnen ingaan en zich kunnen delen. De overgrote meerderheid van de menselijke cellen (zoals hartspiercellen en neuronen) 'trekt zich terug uit de deling' zodra ze volwassen zijn, en kan alleen op basis van de bestaande voorraad functioneren. Maar hepatocyten zijn anders; ze lijken 'geprogrammeerd' te zijn om altijd het recht op replicatie te behouden. Experimenten hebben aangetoond dat zelfs als 2/3 van de lever wordt verwijderd, zolang er nog 1/3 overblijft, de hepatocyten binnen 2 tot 3 weken weer de oorspronkelijke grootte kunnen bereiken. Waarom heeft de lever deze capaciteit nodig? Dit heeft te maken met zijn 'werkzaamheden'. De lever fungeert als de 'chemische fabriek' en 'rioolwaterzuiveringsinstallatie' van het lichaam: dagelijks verwerkt het duizenden soorten metabolische producten; daarom is het van nature blootgesteld aan 'toxische risico's'. Zonder regeneratieve capaciteit zou de mensheid mogelijk al in de prehistorie door omgevingsgifstoffen zijn geëlimineerd. Met andere woorden: de regeneratieve capaciteit van de lever is een zelfbeschermingsmechanisme dat door de evolutie is gegeven. Wetenschappelijk is al ontdekt dat de lever minstens drie soorten 'regeneratiemodellen' heeft: klassieke regeneratie, verwijdering of acute schade, waarbij volwassen levercellen zich direct delen. Stamcelachtige regeneratie. Ernstige chronische schade, waarbij galgangcellen of stamcellen zich differentiëren in levercellen. Compensatoire hypertrofie, lichte schade, waarbij de celgrootte toeneemt en de functie verbetert. Zelfs als de verwondingswijze verschilt, vindt de lever altijd een 'weg naar wedergeboorte'. Hoewel de lever kan regenereren, is de voorwaarde: de schade mag een bepaalde grens niet overschrijden; er mag geen aanhoudende toxische prikkeling zijn (zoals langdurig alcoholgebruik, medicijnen, leververvetting); er mag nog geen aanzienlijke littekenvorming zijn opgetreden. Zodra het stadium van levercirrose is bereikt, is het aantal gezonde levercellen te laag en is de regeneratieruimte vol met littekenweefsel, waardoor het regeneratiemechanisme ook 'faalt'. In feite hebben de lever van de meeste zoogdieren een sterke regeneratieve capaciteit. Dit is een gemeenschappelijk kenmerk dat in de evolutie is 'behouden'. Muizen, konijnen, honden, apen: er zijn klassieke 'gedeeltelijke leververwijderingsexperimenten' uitgevoerd, waarbij 2/3 van de lever werd verwijderd en het resterende leverweefsel binnen enkele weken weer volume herstelde; vissen en amfibieën: sommige kunnen zelfs de leverkwabben 'volledig regenereren'; dit toont aan dat leverregeneratie een algemeen verdedigingsmechanisme is dat bij zoogdieren voorkomt. Vanwege dit mechanisme is de genezingskans bij vroegtijdige ontdekking van leverziekten zeer hoog; leverziekten zijn bijna altijd 'vroeg omkeerbaar, laat niet omkeerbaar'. Leververvetting is de 'meest omkeerbare leverziekte', met bijna 100% herstel bij vroege interventie. Levercirrose, leverkanker ≈ het resultaat van het niet ingrijpen in een vroeg stadium, normale lever → leververvetting → ontsteking → fibrose → cirrose → kanker.