Ik had gisteren een ongelooflijk bizarre ervaring op de No Kings rally. Het zit nog steeds in mijn hoofd tot vandaag... Terwijl ik daar was, met mijn MAGA-hoed en Freedom T-shirt, gewoon mijn Golden Retriever aan het uitlaten en met mensen aan het praten, zodat ze mijn hond konden aaien... renden sommige mensen letterlijk van me weg. Echt waar, ze namen gewoon de benen, duidelijk om weg van mij te komen. Ik heb dat nog nooit eerder meegemaakt. Sterker nog, ik kan me geen enkel moment herinneren waarin iemand me ooit aankeek en toen wegrende. Niet één keer. Ik ben extreem niet-bedreigend. Ik glimlachte bijna de hele tijd, zelfs toen mensen gemene dingen zeiden, ik was niets dan vriendelijk tegen iedereen en doneerde geld aan elke straatperformer die ik zag. Toch... renden sommige mensen weg. Het was een vreemde zaak. En misschien is dat wel het vreemdste aan Amerika nu... je kunt glimlachen, vriendelijk zijn, geven, en toch als een schurk worden gezien door mensen die nooit een woord tegen je hebben gezegd. Ze zagen mij niet. Ze zagen alles waar ze voor geleerd zijn om bang voor te zijn, zonder ooit te weten wat ik heb gedaan voor West-North Carolina, mijn verhaal, of waarom ik geloof wat ik nu geloof. Ik haat ze niet voor het wegrennen. Omdat ik ook ooit in zulke verhalen geloofde... ik dacht vroeger dat Trump de ergste was. Dat heb ik openlijk tegen veel mensen gezegd door de jaren heen. Dat was totdat het leven me dwong om daadwerkelijk de mensen achter de labels die ik hen gaf te ontmoeten. ...