Laten we eerlijk zijn, de moderne baan is een psyop. Ze zeggen je om "hard te werken" en "geld te sparen," maar de waarheid is, je werkt om stil te staan terwijl je spaargeld in real time vervalt. Je wordt wakker door een alarm dat je niet hebt ingesteld, rijdt in een auto die je niet bezit, op wegen die je hebt betaald, om onder fluorescentie verlichting in een cubicle te zitten die aanvoelt als een schreeuw om hulp, alles om papier te verdienen dat in waarde verliest elke keer dat een centrale bankier nerveus wordt. Ze noemen het een "economie" maar in werkelijkheid is het een hamsterrad vermomd als doel. Ze verkopen je "werk-privébalans" terwijl je baas je toiletpauzes op Teams bijhoudt. Ze beloven "carrièregroei," maar wat daadwerkelijk groeit is je cortisol. En als je het ooit in twijfel trekt, geven ze je een schuldgevoel: "Je zou dankbaar moeten zijn dat je een baan hebt." Dankbaar? Voor wat, het voorrecht om langzaam tijdsbelasting te betalen om oorlogen, reddingsoperaties en aandeleninkoopprogramma's te financieren die je boodschappen duurder maken? Het fiat-systeem draait op jouw uitputting. Het houdt je te moe om het in twijfel te trekken, te druk om je af te melden, en te schulden om te stoppen met deelnemen. Je salaris is geen vrijheid. Het is sedatie. Ze willen je niet rijk, ze willen je tevreden. Net genoeg om huur, Netflix en DoorDash te betalen, maar niet genoeg om na te denken. Ondertussen werken de mensen aan de top niet. ...