Mensen vragen me soms hoe ik camera's animeer. Ik wou dat ik kon zeggen dat er een masterplan is, maar eerlijk gezegd improviseer ik gewoon terwijl ik ga. Het aanpassen van de FOV helpt om te bepalen wat de kijker ziet, of het nu meer van de wereld is of een close-up. En van buiten de camera is de scène meestal een rommel (*ﾉ▽ﾉ)

Als we het hebben over geweldige locomoties... de overgangen in Inside voelen ongelooflijk organisch aan. Overigens herinner ik me de spanning in deze scène nog als de dag van gisteren.

Ik heb jaren geleden Fumiko no Kokuhaku gekeken en was het totaal vergeten. De manier waarop het snelheid en duizeligheid overbrengt door camerabeweging is geweldig.