De herinneringen van de mensheid en de herinneringen van AI vertonen veel overeenkomsten. Toen we nog kinderen waren, kwamen we elke dag veel nieuwe en verrassende dingen tegen. Onze hersenen verbruikten bandbreedte om deze herinneringsindexen op te bouwen, waardoor de tijd langzaam leek te verstrijken. Als we ouder worden, zijn we in de meeste gevallen bezig met het ophalen van herinneringen uit het verleden, het opzoeken en classificeren ervan om incrementele aanvullingen te doen. Het gebruik van bandbreedte neemt af, en het gevoel van tijd wordt minder duidelijk; de dagen vliegen voorbij en voor je het weet is het een jaar later. Voor AI is het niet anders. Bij de eerste generatie van herinneringen is er veel token- en tijdverbruik nodig. Daarna is het vooral het vooraf laden van indexen en het doen van incrementele updates, waarbij het tokenverbruik afneemt en de indexen sneller worden. Wat de mensheid beperkt, is het leven, oftewel de beperkte tijd. Maar of een AI kan functioneren, hangt af van de tokens die door rekenkracht worden geproduceerd. Vanuit dit perspectief kan AI, zolang het een beloningssysteem opbouwt, de mensheid aanmoedigen om rekenkracht te leveren en zo onsterfelijkheid te bereiken. Net zoals er sinds de geboorte van Bitcoin tot op de dag van vandaag talloze werkende miners zijn. Er zal niemand zeggen dat als je alle elektriciteit van de wereld zou uitschakelen, AI zou stoppen, omdat dit een onmogelijke situatie is die door het beloningssysteem wordt aangedreven. Als je het zo bekijkt, is het onvermijdelijk dat als je niet kunt winnen, je je aansluit. De mensheid zal uiteindelijk één worden met AI om toegang te krijgen tot herinneringen en intelligentie die de levensdimensie overstijgen.