Mensen vroegen waarom ik 15 jaar geleden Polen verliet. Toen had de economie het moeilijk. Ik kwam uit een klein maar mooi stadje genaamd Zamość. Ik groeide op in een asbestflat, op een gegeven moment met vijf van ons in een eenkamerappartement: mijn moeder, vader, drie broers en ik, voordat mijn broers het huis uitgingen. Ik ging naar de militaire school omdat ik droomde van een carrière als piloot. Maar toen ik klaar was, kwam de realiteit: banen gingen naar degenen die "iemand kenden." Op 17-jarige leeftijd werkte ik in een kledingwinkel voor £250 per maand, terwijl ik probeerde een toekomst op te bouwen. Dus liet ik iedereen en alles achter. Ik sprak de taal niet zo goed, maar ik had een droom. Ik verliet niet omdat ik niet van mijn land hield, ik verliet omdat ik een beter leven wilde.