De dood van Daniel heeft me omvergeblazen. Iemand te verliezen die zo inspirerend was als leraar, met zoveel te leren, is de hoogte van de tragedie die voortkomt uit het verlies van een individu. De meeste mensen die mij volgen zijn niet betrokken bij het schaakecosysteem, dus voel ik me gedwongen om zijn verhaal te verspreiden naar wie dan ook wil luisteren. De schaakwereld lijdt zo diep, niet omdat hij jong, prominent of een van de besten ter wereld was, maar omdat elke speler in Naroditsky een stukje van zichzelf zag. Dat stukje wordt exemplified in 𝘩𝘰𝘸 Danya van het spel hield. Hij was waarschijnlijk de hoogst gewaardeerde online schaker die ook een reguliere schaakleraar was, en hij was er waanzinnig goed in. Dat komt omdat hij op een manier lesgaf die je in zijn geest liet kijken. Maar het belangrijkste — zijn hart kon niet anders dan zich in het proces te onthullen. Daniel hield van schaken zoals een kind dat straalt van verwondering. De opwinding in zijn stem terwijl hij iets moois in de positie beschreef, was werkelijk aanstekelijk. Je kon zijn ogen zien schitteren terwijl hij verliefd werd op de positie die hij beschreef. En hij combineerde die kinderlijke verwondering met een rigor die niet alleen was aangescherpt door decennia van ijver, maar ook door wijsheid die was gecultiveerd door bewondering voor nuance, bewustzijn van schoonheid in complexiteit, en een oprecht nederigheid. Ik weet niet waar Danya voor herinnerd zou willen worden, maar ik kan de ultieme les delen die ik van hem meeneem: hou van iets, wat dan ook, zoals Daniel Naroditsky van schaken hield.