“We hadden één kans om Gaza te verlaten, vroeg in de oorlog. Op dat moment was ons leven erg moeilijk geworden. We waren ontheemd. We gingen zitten en hadden een gezinsdiscussie, en de consensus in de familie was om niet te vertrekken. We hadden net gehoord dat ons huis nog stond, dus dachten we: ‘We zijn gelukkiger dan anderen.’ Een maand later werd de Philadelphi-corridor gesloten, en was de optie om te vertrekken uitgeput. Maar we dachten nog steeds dat we het wel zouden redden. We dachten dat de oorlog snel zou eindigen, zoals we nu denken, zoals we een jaar geleden dachten, zoals we twee jaar geleden dachten. En tenminste waren we samen. Onze familie is altijd extreem hecht geweest. Ik geef om mijn patiënten, ik geef om mijn vrienden, maar niet op de manier waarop ik om mijn familie geef. Vooral om mijn moeder. Iedereen zegt dat hun moeder een heilige is, maar zij was echt een heilige. Ze haatte niemand. Ze hield van iedereen. Toen ik een kind was, werkte ze als lerares, en haar school was naast de mijne, dus in de ochtenden liepen we samen naar school. Ik weet niet waarom ik me dit herinner, maar ze liep altijd tussen mij en de zon. Zodat ik in haar schaduw kon staan. Het is een simpele herinnering, maar het betekent veel voor mij. Ik was altijd het meest aan haar gehecht. Misschien voelt iedereen in onze familie hetzelfde, maar dit is mijn gevoel. Ik vertelde alleen voor haar grappen, zodat ze zou lachen. Ik specialiseerde me in geneeskunde alleen om haar gelukkig te maken. Ik was een veerkrachtige tiener. Ik wilde schrijver worden. Maar ze confronteerde me. Ze zei: ‘Het leven op aarde is een korte reis, en je moet mensen helpen. Omdat we in God geloven. En we geloven dat er meer is dan alleen dit leven.’ Alles, al hetgene wat ik heb gedaan, heb ik gedaan om haar te plezieren. En ik heb haar teleurgesteld. Ik heb haar teleurgesteld. Omdat het mijn beslissing was. Drie dagen voordat ze werd vermoord, evacueerde ik haar naar een veiligere plek. En die veiligere plek werd gebombardeerd.” (1/2) -------------------- Dr. Mohammad Kullab is in 2019 afgestudeerd aan de Al Quds Universiteit als arts. Hij heeft gewerkt in het Nasser Ziekenhuis en het Europese Gaza Ziekenhuis. Bij het uitbreken van de oorlog was hij net teruggekeerd naar Gaza van een klinische stage in het VK met de bedoeling om terug te keren. Zijn paspoort was in transit om gecertificeerd te worden toen het verloren ging in de actie en hij niet kon vertrekken. Hij voegde zich begin 2024 bij Artsen zonder Grenzen, waar hij nu als arts werkt. De taak van Dr. Kullab is om direct met patiënten om te gaan en hun zorg te coördineren met verschillende specialisten. Het verhaal van Dr. Kullab maakt deel uit van een serie met het Palestijnse personeel van @MSF_USA in Gaza. Ik zal deze verhalen de komende dagen delen.