Bu hafta başında doğum günümde bunu hatırlatmak için yazdım: Ah, şükran olsun! Sende ne bulabilirim? Beni bekle. Bana hatırlatıyorsun. Bana ihtiyacım olan her şeyi sunuyorsun. Bugün gibi günlerde seni daha zahmetsizce buluyorum. Sevinecek çok şey var. Memnunum. Sanırım yılın bu zamanı sana en çok yaklaştığım zamandır. Kasım sonu ve Aralık başında birkaç hafta ve umarım bu ayın sonu ile yılın dönüşüne kadar yanınızda oturabileceğim zaman. Böyle bolluk sunuyorsun. Kuyu dipsiz. Ve çoğu zaman seni hâlâ ihmal ediyorum. Bakmayı unuttum. Bulunması zor olduğunda, sadece seni var olmama söylemem gerektiğini unutmamalıyım, böylece benim olman için. İlham gibi, sabırdan değil, eylemden gelirsin. Beni açıyorsun. Tabii ki, kalbim zaten açıkken seni bulmak daha kolay. Ama unutmamalıyım: kalbimin kapılarının gerektirdiği anahtar sensin. Sen tek başıma çalabileceğim bir enstrümansın. O zaman sesin samimi, ısıtıcı bir fısıltıydı. İçimde yükseliyor. Sen de koroda çıkardığımız sessin. O zaman şeklin ve dokun farklı, ama aynı derecede tatlı. Yankılanıyor ve armonilerimizi derinleştiriyor. Seslerimiz de yükseliyor. Ve kalplerimiz de onlarla birlikte. Ağır ve hafifsin. Seni alçak, basit yerlerde buluyorum. Seni küçük teselliler ve hafif gülümsemelerle hatırlıyorum. Seni en yüce noktada buluyorum, güzelliğin kelimeleri yokken. Seni zafer karşısında hatırlıyorum. Sessizce, canlı, cömertçe beni uzun eve dönüş yolculuğunda götürüyorsun.