"Podziel się swoją radością ze światem." No tak, prawda? To dość podstawowe b***h rzeczy. Ale ostatnio pewna buddyjska zakonnica powiedziała mi to w taki sposób, jakby wiedziała, i to zmienia moje życie. Zdałem sobie sprawę, że często nie tylko ukrywam swoją radość, ale aktywnie ją tłumię. Robię to, aby wpasować się, aby połączyć się z duchem czasu. A dzisiejszy duch czasu sprawił, że bycie szczęśliwym stało się niemal obraźliwe. "Jesteś szczęśliwy? A co z wojną? A z niewłaściwie ustawioną AI? A z Tr*mpem???" Bycie szczęśliwym jest teraz niemodne w akademickim świecie, wśród liberałów, wśród humanitarystów i w kręgach artystycznych. To cringe w wielu miejscach w NYC i na Twitterze. Zauważyłem, że kiedy idę uśmiechając się ulicami, zaczynam czuć się jakbym był Odłączony. Ta zakonnica jednak zwróciła uwagę, że jeśli nie dzielisz się swoją radością, jeśli nie pozwalasz, aby twój kielich się przelewał, pozbawiasz innych ludzi czegoś, co może ich rozświetlić. Nikt nie chce być postrzegany jako naiwny, duchowo omijający rzeczywistość, czy zbywający okropności świata. Ale dojrzała forma szczęścia, która uznaje te okropności i świeci mimo nich...? To wydaje mi się dokładnie tym, czego teraz potrzebujemy.