Zbyt wiele rozmów na temat adopcji stablecoinów koncentruje się na wąskich korzyściach: niższe opłaty, szybsze rozliczenia itd. Jednak płatności to gry wieloosobowe. Każda transakcja dotyka dwóch lub więcej: użytkowników, banków, procesorów, emitentów, dostawców płynności... W wielu przepływach, takich jak e-commerce czy transakcje międzynarodowe, wiele stron musi przyjąć rozwiązanie razem. Nie ma wyraźnego pierwszego gracza. To klasyczny problem kura i jaja. Każdy interesariusz waży postrzeganą korzyść w stosunku do rzeczywistych kosztów przejścia: obciążenie operacyjne, utracone przychody (float, FX, interchange), ponowne szkolenie oraz mentalna inercja zmiany zachowań, szczególnie w dużych organizacjach. Tworzy to problem koordynacji i sekwencjonowania. Nawet jeśli technologia jest "lepsza", adopcja utknie, chyba że zachęty będą zgodne w całym łańcuchu wartości. Potencjał zakłócający stablecoinów może być zrealizowany tylko wtedy, gdy projektowanie zachęt rozwiązuje problem koordynacji wielu stron. Mądrzy budowniczowie szukają klinów. Przypadki użycia, w których jeden interesariusz z największym zyskiem może przyjąć rozwiązanie jednostronnie. Następnie łączą wtórne przypadki użycia, aby zbudować efekty sieciowe. Gdy sieć osiągnie masę krytyczną, bardzo trudno ją wyprzeć. Przykład: Dostęp do dolara w globalnym południu. Użytkownik pobiera aplikację i rozwiązuje swój problem. Jeśli jego przyjaciel też to zrobi, odblokowuje P2P. Jeśli nie, to tylko kolejny węzeł do rekrutacji. To także dlatego karty oparte na stablecoinach będą rosły szybciej niż bezpośrednia akceptacja przez sprzedawców. Użytkownik wydający pieniądze działa samodzielnie i natychmiast uzyskuje dostęp do milionów sprzedawców. Jak powiedział Charlie Munger: "Pokaż mi zachętę, a pokażę ci wynik." Założyciele, którzy projektują wokół zachęt, a nie tylko technologii, będą mieli przewagę.