In het bedrijfsleven is er een cruciaal verschil tussen een gezonde cultuur en een toxische cultuur: de manier waarop macht wordt opgevat. Sommigen geloven dat het bijdragen van geld hen het recht geeft om mensen te bezitten. Dat is geen investering, het is een maffia-mentaliteit: controle, druk, verwachtingen van gehoorzaamheid en een band gebaseerd op angst. De echte investeerder opereert vanuit een andere plek. Hij begrijpt dat zijn bijdrage geen wilskracht koopt, maar talent mogelijk maakt. Hij eist geen onderwerping, maar helderheid; hij vraagt geen gehoorzaamheid, maar eerlijkheid. Hij investeert om capaciteiten uit te breiden, niet om criteria te vervangen. Daarom is het verschil belangrijk: de een bouwt afhankelijkheid; de ander bouwt autonomie. De een wil je op je knieën. De ander wil je op je voeten. Dit begrijpen lijkt me fundamenteel bij het kiezen met wie je je wilt associëren.