Ik hoor steeds van jonge mensen dat het spel vandaag de dag moeilijk is, dus zijn ze boos. Feit: het kan me niet schelen. Dat zou jij ook niet moeten doen, maar als je dat wel doet, is er maar één ding dat je eraan kunt doen. Misschien is het spel nu moeilijker dan voorheen of misschien ook niet (waarschijnlijk wel, in balans), maar het is irrelevant. Je speelt het spel dat je hebt. Punt. Als het moeilijk is, stap je op. Als het gemakkelijk is, stap je ook op. Je kunt het goed of slecht spelen, of je kunt aan de zijlijn zitten en het afbranden. Het punt is, het speelbord is de beschaving, en dus is het jouw toekomst. Brand het af op eigen risico. Als je het nu goed speelt, ook al is het moeilijk, ben jij de toekomst. Als je het nu slecht speelt, werk je voor iemand die harder speelde dan jij, wat misschien oké is. Als je afhaakt, ben je ngmi, niet op de lange termijn. Gen Z heeft enkele nadelen vergeleken met andere generaties, maar ze hebben toch geen tijdmachine. Ze doen het beter qua lonen en aanpassingsvermogen op de arbeidsmarkt dan de Boomers. Ze doen het beter qua oorlogsperspectieven dan mensen geboren in 1895 of 1925. Ze doen het economisch beter dan mensen geboren in 1910. Het leven is moeilijk. Het spel wordt in de loop van de tijd gemakkelijker en moeilijker, maar het wordt alleen gemakkelijker wanneer meer mensen erin zitten en het goed spelen. En niemand mag het spel kiezen dat ze spelen. Denk je dat mensen geboren in 1895 blij waren met de Eerste Wereldoorlog? 1910, blij met de Grote Depressie? 1925–30, blij met de Tweede Wereldoorlog? Sommigen van hen stapten op en leidden. Sommigen deden dat niet. Misschien is het nu moeilijk. Ik weet het niet. Wie wil je zijn, echter? De tijden definiëren of door hen gedefinieerd worden? En als je wilt bouwen, onthoud dan dat de "alles afbranden" mensen die jouw leeftijdsgenoten zijn, jouw kansen, JOUW toekomst, de wereld waarin JOUW kinderen zullen opgroeien, aan het afbranden zijn, gewoon omdat ze te boos en entitled zijn om te spelen omdat "het moeilijk is."