Nee, het gaat niet om "optimalisatiecultuur". Het gaat om de absurditeit van onze prioriteiten. We besteden uren aan het onderzoeken van huidverzorging of waar we lunch moeten eten, maar schouders ophalen bij het overlaten van het potentieel *levenslange lijden* van ons eigen kind aan de kans. Het is op een beschaving schaal penny wijs, pond dwaas.