Mijn rolmodellen voor het opvoeden van kinderen zijn mijn vrienden @__drewface & @Prigoose. Ze brengen hun kind op de supernucleaire manier groot. Hier is hoe ze het deden: Eerst, maaltijd voor maaltijd, bouwden ze een gemeenschap van vrienden in Brooklyn. Toen, telkens wanneer er een appartement in hun gebouw vrij kwam, overtuigden ze mensen om in te trekken. Uiteindelijk ontwikkelde zich een hele buurt van vrienden. Dit hielp hen om vertrouwen op te bouwen en hun vrienden te werven als toekomstige "tantes" en "ooms". Een paar jaar later, beviel Priya van hun dochter, Artemis. Het stel kreeg veel steun. Vrienden meldden zich aan om maaltijden te bezorgen. Andrew's ouders bleven lange tijd om in huis te helpen. Ze namen een nanny aan die helemaal verliefd werd op Artemis.* Ze creëerden een chatgroep van gemeenschapsleden die bereid waren om op verzoeken te reageren. Vervolgens trainden ze de mensen om hen heen in kinderopvang. Veel van ons hadden nog nooit een baby vastgehouden. We leerden hoe we Artemis konden boeren, haar konden dragen, haar konden kalmeren en haar luiers konden verschonen. We leerden hoe we flesvoeding konden maken voor wanneer Priya niet beschikbaar was om borstvoeding te geven. We organiseerden "baby coworking"-evenementen waar mensen zich aanmeldden voor oppasdiensten om de ouders een pauze te geven. Nu, 1,3 jaar later, is hun steungroep gegroeid tot 36 mensen. Het leven van baby Artemis zit vol met mensen die van haar houden en in haar toekomst investeren. Elke donderdag babysit een groep van ons om het stel een date night te geven. Onlangs, terwijl Priya naar India moest, had Artemis voor elke dag van de week een vertrouwde vriend-oppas. En wat betreft Artemis zelf, ze is een van de gelukkigste kleine dames die ik ooit heb ontmoet. Hoewel deze vorm van het-hebben-een-dorp-opvoeden een fancy nieuwe naam heeft – "supernucleair" – is het eigenlijk het meest traditionele wat er is. Miljoenen jaren van evolutionaire geschiedenis hebben ervoor gezorgd dat baby's binnen roedels, kuddes en stammen werden grootgebracht. Het is pas in het 21e-eeuwse NYC dat deze stijl van opvoeden als experimenteel wordt gezien! Het moderne nucleaire gezin lijkt ongelooflijk stressvol. Veel mensen voelen dat ze moeten kiezen tussen [kinderen krijgen] aan de ene kant en [hun andere dromen voor hun leven] aan de andere kant. Dit is een van de redenen waarom de geboortecijfers dalen. Echter, als ouders genoeg gemeenschapssteun opbouwen, hoeven ze deze onmogelijke keuze niet te maken. ---- * ps Ik heb het gevoel dat het nanny-ding wat harde reacties gaat oproepen. "Check je privilege!" enz. Ja, helemaal geldig. Maar er zijn alternatieven voor nanny's. Mijn persoonlijke alternatief was om mijn ouders te overtuigen van het idee om dicht bij mij te wonen om te helpen met de opvoeding (zoals grootouders dat al duizenden jaren doen). Je kunt deze gesprekken nu beginnen!