Mijnheer de President, Ik weet oprecht niet wat u precies wordt verteld, maar ik moet u informeren: op de lijn Pokrovsk – Kostiantynivka, zonder overdrijving, is het een complete ramp. En deze ramp escaleert al lange tijd, verergert met elke voorbijgaande dag. De commando's die momenteel worden aangesteld (of al zijn aangesteld) om "het onoplosbare op te lossen" zullen hoogstwaarschijnlijk de schuld krijgen van de ramp die al plaatsvindt. De lijnen van de gevechtsbetrokkenheid als een stabiele lijn bestaan praktisch niet. Pokrovsk en Myrnohrad zijn bijna omsingeld. Kostiantynivka bevindt zich in een semi-omsingeling. De vijand dringt op naar Kramatorsk en Druzhkivka. Het probleem is sinds vorig jaar toegenomen. Hierover is publiekelijk gewaarschuwd, en dat is precies wat er is gebeurd. De reden voor dit probleem zijn niet de nieuw opgerichte korpsen die een rampzalige situatie met onderbezetting hebben geërfd, noch de OTO of OSUV, die het afgelopen anderhalf jaar praktisch niets hebben beheerd, maar alleen orders hebben doorgegeven "volgens de order van het Generaal Staf." Het systemische probleem begon met de uitputting van reserves, de massale fragmentatie van eenheden langs de hele frontlinie, rapporten van "gevangen dorpen" als overwinningen tegen de achtergrond van mislukkingen in hele richtingen, de verdeling van mobilisatiebronnen aan "vriendjes," evenals het absolute gebrek aan strategisch en zelfs operationeel inzicht in het strijdtoneel onder sommige militaire leiderschap. Ik ben een officier, en ik heb een gevoel van waardigheid. Mijn geweten is schoon. Ik heb mijn rapport afgerond. Aan alle officieren die de "spelregels" hebben geaccepteerd - ik weet niet wat ik tegen jullie moet zeggen. Ik begrijp jullie niet.