Ik heb net gegeten met een vriend van me die aan het scheiden is. Op papier heeft hij alles op 50: Een mooie vrouw, twee kinderen die het huis uit zijn, een bedrijf verkocht en met pensioen in financiële comfort. Hij heeft net hun droomhuis aan het strand in Zuid-Amerika gebouwd. Maar na 23 jaar huwelijk besloot hij dat hij niet bereid was zijn eigen geluk op te offeren om bij zijn vrouw te blijven - die niet langer deel uitmaakte van de visie die hij had voor de rest van zijn leven. Beiden gaan door een vrij zware midlifecrisis, hun hele relatie wordt opgeslokt door de projecten van de kinderen en werk. En dan ... niets en alles tegelijk. Hij is verdrietig, maar niet ontredderd. Meer opgelucht dan wat dan ook dat de beslissing en het vertellen aan vrienden en familie achter de rug zijn. Maar één ding bleef bij me hangen, zijn grootste aarzeling: Iemand opgeven die hem onvoorwaardelijk liefheeft. Die ene persoon waarvan je altijd weet dat hij er voor je zal zijn. Geen garantie dat je dat ooit weer zult vinden, of dat je niet op een dag wakker wordt en je afvraagt hoe in hemelsnaam je ooit daar vandaan kon lopen.