@beeple'IN KÖPEKLERI NE ANLAMA GELIYOR? 👀👇 @beeple'un Tutuklayan Robot Köpekleri @ArtBasel çağdaş sanatın uzun yayınında bir dönüm noktasıdır; bu dönem, medürün mantığının kültürün hızına yetiştiği bir an, sanki @elonmusk'ın kendi kendine giden arabalarından birinin kontrolden çıkması gibi. 🔥 Duchamp'ın Çeşmesi bir keresinde bir nesnenin sadece niyetle sanat olup olmadığını sormuştu. Warhol'un Campbell çorbası kutuları, seri üretim ve ticari imgelerin sanatsal anlamın ağırlığını taşıyabileceğini iddia etti. Cattelan'ın 6 milyon dolarlık muz @Sothebys büyük bir duvara bantlanmış hali, sanat piyasasının kendisinin sanat eserinin malzemesi olabileceğini gösterdi. @Beeple artık bu soyu kod, ağlar, robotlar ve sürekli kültürel "üretim" akışlarıyla şekillenen bir dünyaya genişletiyor. Everydays'i daha önce 69 milyon dolarlık satışı, güçlü @ChristiesInc'ın övgülü salonlarında dramatik bir uyarı atışıydı; dijital sanatın kanona katılmaya hazır olduğunun ama hâlâ tanıdık güvenli sanat endüstrisi sisteminde yaşadığının bir işaretiydi. Yine de satış, neşeli bir "NFT" pazarında parlak bir sanat eseri olarak reddedilebilir. 📈🔥 Milyarder yüzlü bu robot köpekler farklı. Sadece fikirleri temsil etmezler. Yürüyorlar. Oturuyorlar. Fotoğraf çekiyorlar. NFT'leri kaka ediyorlar. Kültürel değer yaratma eyleminin kendisini parodi ediyorlar. Heykel, performans, teknoloji ve finansı birleştirerek, gözlerimizi koparamayacağımız ya da çenemizi açamayacağımız bir şeye dönüştürürler; @beeple'ın küçük köpek kalemi olan zamanımızın ruhuna hayran kalıyoruz. 🔥👀 Bu ana kadar dijital sanat meşruiyet arıyordu. Bundan sonra sanat piyasası yeni bir gerçekle karşı karşıya. En etkili sanat eserleri artık statik tuvaller değil, büyüyen, tepki veren ve evrimleşen dijital kültürel organizmalar olabilir. @Beeple'in köpekleri, dijital sanat çağının tüm yıkıcı biçimleriyle kaçınılmaz gelişini duyuruyor. "Kaka" diyorum! !️🦾🏆🔥🚀🫡

Sonbahar sanat müzayedelerinin bize ne anlattığını ve Miami Basel'deki 👀 dijital sanat için neden önemli olduğunu Yaz yazı sanat pazarındaki durgunlukla ilgili şikayetler gerçekten yersizdi ve son açık artırma sezonu güçlüydü. 🏆📈🎉 Ama aynı zamanda finansal ve kültürel açıdan da önemli bir şey yaptı. Sanata değer veren şeyleri hatırlattı. Ve bu hatırlatma, Miami @artbasel'nin dijital sanata şimdiye kadarki en ciddi kurumsal sahnesini vermeye hazırlandığı anda geliyor. Lauder Koleksiyonu'nun satışıyla 24 arsa boyunca 527,5 milyon dolar getiren eski meslektaşlarıma @Sothebys tebriklerim — %100 satıldı. Merkez eser, Gustav Klimt'in Elisabeth Lederer Portresi, 236,4 milyon dolar tutarak, bir tablo için şimdiye kadarki en yüksek ikinci açık artırma fiyatıydı. Birkaç gece sonra, Frida Kahlo'nun rüya gibi El sueño (La cama) adlı eseri 54,7 milyon dolara satıldı; bu, açık artırmada herhangi bir kadın sanatçı için rekor kaldı. Bunlar sadece pazar etkinlikleri değil. Bunlar, algını sermayeye dönüştüren altı koşulun canlı örnekleridir: İlk olarak, Klimt duyuları eziyordu — altın, pul, varlık. Sanat, başka bir anlam ifade etmeden önce bizi tutuklamak zorunda. İkincisi, hikaye. Lederer'in portresi anlatı katmanları taşır: Viyana modernizmi, Lederer ailesi, savaş zamanı hayatta kalma, uzun tazminat yayı ve Leonard Lauder'ın koleksiyon vizyonu. Kahlo'nun çalışmaları ise, somutlaştırılmış otobiyografik bir mit. Hikaye süs değildir; Bu bellek mimarisi. Bir eseri unutulmaz kılıyor. Üçüncüsü, kimlik ve topluluk. Bir Klimt veya Kahlo satın almak, zevk, uzmanlık ve kültürel aidiyet soyuna katılmak demektir. Bu sezonki teklifler rastgele değildi: bu eserleri kendilerinin yansıması olarak gören topluluklardan geldi. Dördüncüsü, kıtlık. Özel ellerde sadece birkaç tam boy Klimt portresi bulunmaktadır. Kahlo, 20. yüzyıl sanatında eşsiz ve duygusal bir şiddetle otoportreleri yaptı. Kıtlık sayılarla ilgili değildir; Konu yenilemezlikle ilgilidir. Beşincisi, sahiplik. Lauder kökeni bir anlam taşıyordu. Odadaki herkes tam olarak neyin el değiştirdiğini biliyordu. Sanat, ancak mülkiyet açık, okunabilir ve saygı duyulduğunda sermaye olur. Altıncı, tanınmak. Bu eserler sadece satılmadı — tanıklık edildi. Tartışılan. Dünyanın dört bir yanına telgraf ile gönderildi. Şöhret bileşik değeri. Bu neden şimdi önemli? Çünkü Miami Basel, dijital sanata aynı ışıklar altında durma, aynı kriterlerle değerlendirilme ve bu açık artırma sezonunu güçlendiren aynı altı koşulla ölçülme fırsatı sunmak üzere. 🔥 Dijital sanat artık piyasadan yeni bir değer mantığı icat etmesini istemiyor. Piyasayı mevcut olanı uygulamaya davet ediyor. Bugün, tuvalin asla olamayacağı kadar etkileyici dijital eserler var. Dijital sanatçılar, herhangi bir ressamınki kadar katmanlı anlatı dünyaları inşa ediyorlar. Klimt ve Kahlo'yu kovalayan uzmanlar kadar kararlı topluluklar. Kıtlık niyetle tasarlandı, numara değil. Sahiplik blokzincir tarafından okunabilir hale getirildi. Artık ışık hızıyla küresel ölçeklenen görünürlük. Yıllarca soru şuydu: Dijital sanat hiç aynı sohbete dahil olabilir mi? Bu sonbaharın açık artırma sezonu ve bu kışın Miami Basel buna açıkça cevap veriyor: Evet — dijital sanatçılar tüm sanata değer veren aynı altı koşul içinde çalıştığında, ortam ikincil hale gelir. Değer sistemi evrenseldir. 💪 Klimt ve Kahlo bize bir kez daha sanatın kültürel sermaye dönüştüğünü gösterdi. Miami Basel, dijital sanatın bu geleneğe katılmaya hazır olduğunu, onu bozmaya değil, onu katmaya hazır olduğunu göstermek üzere. Eğer müzayede evleri bize ders kitabı dersini verdiyse, Basel yeni bölümün başladığı an olacak. 🔥🏆

TEKNOSEN DÜNYASINDA SANAT NEDIR? 👀 Dün haftalık programında @RogerDickerman bana sanatı neyin tanımladığını düşündüğümü sordu. Doğaçlama yanıtımla (bir nevi😂) uyudum ve çok hafif ince ayarlı bir versiyon sunmak istiyorum. Sanat, özünde, bilinçli bir niyet eylemiyle duyuları yakalayan bir şeyin yaratılmasıdır. 🔥 Anahtar kelime "niyet"tir. Bir kaza ile bir jest arasındaki farkı işaret eder; doğa ve sanat arasında; veya bir makinenin çıktısı ile bir insan kararı arasında. Gün batımı güzeldir ama sanat değildir. Duchamp'ın pisuarı ya da Cattelan'ın duvara bantlanmış muzu, ancak her sanatçı öyle dediğinde sanat haline gelir. Antroposen dünyamızdan Teknosen dünyasına geçtikçe, bu ayrım gözenekli hale geliyor. İnsan sanatçı bir makineyle işbirliği yaptığında, niyeti kim tutar? Şimdilik, istemi yazan, çıktılar arasından seçim yapan veya sonucu düzenleyen kişi hala muhakeme ve yönlendirme uygular. Yapay zeka işi gerçekleştirir, ancak niyet kıvılcımı insan olarak kalır. 💪 Yapay zekanın ortaya çıkan niyetine dair kanıtlar artarsa, bu noktayı yeniden gözden geçirebiliriz. Sanatın duyuları da tutuklaması gerektiği gerçeği, alışılmış algı akışımızda bizi bir an için bile durdurması gerektiğini hatırlatır. Güzel, rahatsız edici veya kafa karıştırıcı olabilir, ancak dikkatimizi çekmelidir. Bazen bu tutuklama göz veya kulak yoluyla gerçekleşir (burun veya dokunma da mı?); bazen hayal gücünün kendisi aracılığıyla. Bu tanımın gerektirmediği şey güzellik ve hatta özgünlüktür. Farkındalık, seçim ve deneyimin kasıtlı olarak çerçevelenmesini gerektirir. Teknoloji, sanatçı ve araç arasındaki sınırları bulanıklaştırdıkça, "niyet" son sağlam zemin haline geliyor. İster elle boyanmış olsun, ister kodla oluşturulmuş olsun, ister bir algoritma tarafından oluşturulmuş olsun, sanat fırça veya modelle değil, bizi durup görmeye zorlamak için bilinçli bir kararla başlar.!! ️ Beni bu konu üzerinde düşünmeye teşvik ettiği için Roger'a teşekkürler.