Wiele osób martwi się, że wybór zarodków zamienia rodziców w bezwzględnych konsumentów, którzy będą chronicznie rozczarowani dzieckiem, które nie spełnia ich poligenicznego wyniku. Ale w żadnym innym kontekście nie zakładamy takich rzeczy. Jeśli pięcioletnie dziecko w rodzinie jest geniuszem, nikt nie martwi się, że noworodek będzie niedoceniany, jeśli będzie po prostu przeciętny. Jeśli ktoś płaci więcej za gametę dawcy z Harvardu, nie zakładamy, że odrzuci dziecko z dysleksją. Jeśli kobieta wychodzi za wysokiego modela, nikt nie obawia się, że będzie złym rodzicem dla niskiego syna. W najczęstszej sytuacji — gdy kobieta naprawdę nienawidzi ojca — nadal oczekujemy, że będzie kochać dziecko, które wygląda i zachowuje się dokładnie jak on. Miłość rodzicielska jest jednym z najsilniejszych instynktów, jakie mają ludzie. Prawie wszyscy rodzice oczekują, że dziecko będzie rozwijać się normalnie i nie będzie niepełnosprawne, a jednak wciąż widzimy, jak rodzice z pasją kochają i troszczą się o poważnie niepełnosprawne dzieci, których nigdy nie planowali. Wielu ludzi korzystających z wyboru zarodków stara się wybrać przeciwko chorobie, która występuje w rodzinie. Starają się zmniejszyć cierpienie swojego dziecka, a nie zamówić luksusowy towar, który będą chcieli zwrócić, jeśli będzie porysowany. Przedstawianie ich jako kapryśnych konsumentów "najlepszych możliwych dzieci" jest niesprawiedliwe. A ta obsesja na punkcie hipotetycznego rozczarowania wydaje się dziwnym przedłużeniem kultury łagodnego rodzicielstwa. Każdy rodzic mający więcej niż jedno dziecko wie, które dziecko jest najbardziej kłopotliwe, najinteligentniejsze lub najładniejsze. Większość rodziców od czasu do czasu życzy sobie, aby ich dzieci były w jakiś sposób inne, a mimo to udaje im się być wystarczająco dobrymi rodzicami. Zarówno miłość rodzicielska, jak i same dzieci są znacznie bardziej odporne, niż sugeruje to ramy rozczarowania.