Moje rzadkie przemyślenia na temat sentymentu NFT— Rynek wyczerpał się, domagając się codziennej walidacji. Rynki sztuki i kolekcjonerskie nie działają w ten sposób. Historie i sztuka, które mają znaczenie, stają się silniejsze w cichych momentach.. z czasem. Społeczności, które trwają, są budowane na wspólnym przekonaniu. 🧵

Ciągłe zaangażowanie. Codzienne rozmowy o cenach, porównania i analizy nie są zrównoważone. Ani zabawne. Sztuka czy kolekcjonerskie przedmioty, po prostu... istnieją w życiu ludzi. Dostępne, kiedy ich potrzebują. Znaczące bez wysiłku.

Oto przykład: Jenny Saville jest moją ulubioną artystką. Moja podłoga w studiu jest zasypana wydrukami jej prac. Jej obrazy sprzedają się za miliony. Jej wystawa w National Portrait Gallery była transcendentalna. Ale gdybym za każdym razem, gdy otwierałem Twitter, widział, jak ludzie dyskutują o jej wartości rynkowej…

…analizując jej wolumen sprzedaży, zastanawiając się, czy jej sztuka jest warta więcej niż innego artysty… Straciłbym to, co sprawiało, że kochałem jej prace. Magia by umarła.

Zdecydowana większość kolekcjonerów na dojrzałych rynkach jest pasywna. Kupują to, co ich porusza. Żyją z tym. Pojawiają się na wielkich momentach — ważnych wystawach, nowych książkach, kulturalnych kamieniach milowych. Nie przychodzą codziennie. Nie handlują emocjami. Po prostu… kolekcjonują.

NFT-y przekształciły kolekcjonowanie w pełnoetatową pracę. Ale oto dobra wiadomość:

Przestrzeń dojrzeje—jest mainstreamowa dopiero od czterech lat? Nie zniknie. Ale przejście od ciągłej aktywności do pozwolenia rzeczom na oddech to to, co nas tam doprowadzi.

Rozwiązanie jest proste. Artyści i projekty, które to rozumieją—ci, którzy budują uniwersa i koncentrują się tylko na pracy—zdefiniują następną erę. Cisi wierzący już wiedzą, które z nich.