In 1978 klom de 15-jarige Mary Vincent in wat ze dacht dat een veilige rit was op een snelweg in Californië — en stapte recht in een nachtmerrie. Haar bestuurder, de 50-jarige Lawrence Singleton, viel haar aan met onvoorstelbare wreedheid, en toen hij vreesde dat ze zou ontsnappen, nam hij een bijl en hakte hij beide armen af. Hij sleepte haar naar een afgelegen afwateringsgoot, gooide haar over de rand en reed weg in de veronderstelling dat hij een getuige voor altijd had gewist. Maar Mary weigerde te sterven op de plek waar hij haar had achtergelaten. Bijna bewusteloos, bloedend, deed ze wat niemand zich kon voorstellen: ze vulde haar eigen wonden met modder om het bloeden te vertragen, trok zichzelf uit de ravijn en liep — mijl na mijl — met haar afgehakte armen rechtop zodat haar spieren niet naar buiten zouden komen. Drie mijl later vond een stel haar langs de weg, vechtend voor elke ademteug. Haar moed redde niet alleen haar leven. Het ving haar aanvaller. Haar beschrijving leidde de politie rechtstreeks naar Singleton, die tot slechts 14 jaar werd veroordeeld en slechts acht jaar uitzat voor "goed gedrag." De wereld was verontwaardigd… en met goede reden. Want negentien jaar later vermoordde Singleton een andere vrouw. Een tragedie die nooit had mogen gebeuren — en eentje die uiteindelijk wetgevers dwong om de Singleton-wet aan te nemen, die een einde maakte aan vervroegde vrijlating voor criminelen die daden van marteling begaan. Mary Vincent overleefde niet alleen het onmogelijke. Ze veranderde de wet, redde toekomstige levens en bewees dat zelfs na de donkerste wreedheid, kracht kan rijzen uit de puinhopen. © Reddit #drthehistories